Crisis

Ένας μυστικός πράκτορας της Δίωξης Ναρκωτικών οργανώνει μια μεγάλη επιχείρηση στο εμπόριο της φαιντανύλης. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου τα βάζει με μια μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία που προσπαθεί να εισάγει ένα νέο παυσίπονο στην αγορά. Μια αρχιτέκτονας, πρώην εξαρτημένη από την οξυκωδόνη, αποφασίζει να δράσει απέναντι στην μυστηριώδη δολοφονία του δεκαεξάχρονου γιού της.

Τρεις διαφορετικές αφηγηματικές γραμμές, με φόντο την μεγάλη κρίση των οπιοειδών στην Αμερική, συνθέτουν την νέα ταινία του Nicholas Jarecki (“Arbitrage”), που προσπαθώντας να χωρέσει πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, χάνει στην πορεία τα μισά.

Παρά τις καλές προθέσεις, το ισχυρό καστ (Gary Oldman, Armie Hammer, Evangeline Lilly, Greg Kinnear, Michelle Rodriguez, Luke Evans, Lily-Rose Depp) και βέβαια το πολύ προσοδοφόρο και επιδραστικό θέμα των οπιοειδών, το αποτέλεσμα είναι αρκετά χλιαρό και κάπως ελλιπές. Ακολουθώντας ένα ανεπαρκές και πρόχειρο σενάριο, το “Crisis” δεν καταφέρνει παρά να θυμίσει μια αντίστοιχη προσέγγιση στο θέμα των ναρκωτικών, αυτή του μακρινού “Traffic” του Steven Soderbergh, αλλά στην φτηνή της εκδοχή.

Οι ιστορίες που αφηγείται προσπαθούν να φτάσουν σε ένα βάθος, ξεδιπλώνοντάς μας ένα διαπλεκόμενο σύστημα με πολλά μέλη, στο οποίο πυρήνας στέκεται παντοτινά το κέρδος. Είναι μια ταινία που θέλει να χαρτογραφήσει την κρίση των οπιοειδών, που όπως μας πληροφορεί στο τέλος έχουν προκαλέσει μέσα σε δύο χρόνια στην Αμερική περισσότερους θανάτους από τον πόλεμο του Βιετνάμ (!), μέσα από τους ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχει αγγίξει, κάπου όμως μέσα στην εξέλιξη χάνει τον στόχο της.

Οι αφηγήσεις μπλέκονται άτσαλα, πολλά πράγματα μένουν ανολοκλήρωτα, γενικά ο τρόπος που έχει επιλέξει να συνθέσει το όραμά του ο Jarecki, μέσα στην όλη επιφανειακότητα και προβλεψιμότητά του, δεν λειτουργεί. Οι ηθοποιοί το προσπαθούν, ιδιαίτερα η Evangeline Lilly καταφέρνει να εμπλουτίσει συναισθηματικά μια κατά τ’ άλλα επίπεδη διάθεση, όμως δεν υπάρχει κάποιο χτίσιμο στους χαρακτήρες, παρά μόνο ένας εγκλωβισμός σε κλισέ επιλογές.

Το “Crisis”μοιάζει σαν μια ταινία που έχουμε ξαναδεί αλλά δεν το θυμόμαστε, και βλέποντάς την θυμόμαστε το γιατί την ξεχάσαμε. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά απαραίτητα δεν είναι καλό.

Ίσως μια πιο εμπνευσμένη, πιο ιδιαίτερη, πιο δουλεμένη προσέγγιση να έκανε κάποια διαφορά. Στην προκειμένη, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας είναι δυστυχώς τα στατιστικά στοιχεία που μας δίνει στο τέλος της.