Alone

Σύνοψη: Η Τζέσικα μετακομίζει μετά απο ένα τραγικό γεγονός για μια καινούρια αρχή μόνο που στη πορεία θα συναντήσει τον καθιερωμένο ψυχάκια της περιοχής να τη κυνηγάει σε όρη και λαγκάδια.

Γνώμη: Ο σκηνοθέτης John Hyams που ειδικεύεται σε μπιμουβιές απο τη cultila του 'Παγκόσμιου Στρατιώτη' μέχρι τη σειρά τσίρκο 'Ζ Nation', παραδίδει και εδώ ένα χαμηλού βεληνεκούς θρίλερ που εξυπηρετεί όμως κανονικότατα το σκοπό του. Να σε κρατήσει μέχρι το τέλος σε αναμμένα κάρβουνα.

Στην τελική όταν δεν έχεις budget ,ποντάρεις στο πρωταγωνιστικό δίδυμο και στο χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Αν μη τι άλλο ο Hyams με τη βοήθεια της λάσπης ,του βροχερού σκηνικού και του δάσους λαβύρινθου έχει τα κατάλληλα υλικά και αυτό που απομένει είναι η πειστικότητα των ηρώων.

Η Jules Wilcox στο ρόλου της ψυχολογικά τραυματισμένης, αποκτά και ένα σωρό σωματικά τραύματα περνώντας τα πάνδεινα, το σημαντικότερο όμως: μοιάζει με μιά φυσιολογική γυναίκα που ούτε ανίκητη είναι, αλλα δεν πα'ιρνει και ηλίθιες αποφάσεις. Αυτη η μάστιγα των θρίλερ...όπως: "Σ'αυτό το σπίτι κατοικούν φαντάσματα εδω και 200 χρόνια, ας πάμε να μείνουμε όλοι μαζί γιατί είναι ιδανικό άλλωστε και στη συνέχεια για νερό ας μαζέψουμε απ το πηγάδι που βγάινει η Σαντάκο απ'το The Ring. Δε νομίζουμε να υπάρξει κάποιο πρόβλημα...."

Δεν υπάρχουν αυτά στη συγκεκριμένη ταινία. Εδώ το θύμα φοβάται, τρέχει, κλαίει αλλα και ανταποδίδει όταν τα πράγματα έχουν φτάσει στα όρια. Η Wιlcox μπήκε στο πετσί του ρόλου σπάζοντας το πόδι της στα γυρίσματα και ολοκλήρωσε το φίλμ με μπότα.

Και πως να μη το κάνεις, όταν έχεις τον Μarc Menchaca στο κατόπι σου, σε ρόλο βγαλμένο απο το 'Ωτοστόπ του Τρόμου': ένας αγαθός συνάμα  βαθιά ψυχωτικός hillbilly που έχει στήσει το δικό του παραμύθι και μπλέκει τα θύματα του σε ένα ασταμάτητα ψυχολογικό κυνήγι.

Η ταινία είναι remake του σουηδικού Forvunnen (2011), για να αποδώσουμε τα κατάλληλα εύσημα και εκεί.

Πολλοί θα μιλήσουν για κλισέ χαρακτήρες αλλά μπαίνοντας στο ρόλο της πρωταγωνίστριας καταλαβαίνεις οτι είναι μια συνηθισμένη γυναίκα με κανονικές αντιδράσεις, ενώ ο διώκτης της δεν είναι απαραίτητο να έχει 3 μεταπτυχιακά, η παράνοια του είναι απλή και μεταφράζεται σε δίψα για καταδίωξη.

Το Alone δε θα μπει σε καμιά λίστα Top-10, σίγουρα όμως μια χαρά ενορχηστρώνει το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι σε ένα περιβάλλον που βοηθάει να λερωθείς και να ματώσεις, ότι δηλαδή περιμένουμε απο ένα μουντό θρίλερ. Ξεδιπλώνεται σιγά σιγά και καταλήγει σ ένα 20λεπτο δυναμικό φινάλε.

Μέσα στο χαμό των βαρύγδουπων blockbuster και φιλόδοξων εγχειρηματων, το να ανακαλύπτεις μικρά ωραία ταινιάκια, είναι και αυτο στα πλαίσια του καλου σινεμά

Μίλτος Παπατριανταφύλλου