The Ministry of Ungentlemanly Warfare

Σύνοψη: Βασισμένη σε αρχεία του Βρετανικού Υπουργείου Πολέμου και εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η ταινία αφηγείται την ιστορία της πρώτης οργάνωσης των ειδικών δυνάμεων που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τον πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου, Winston Churchill, και μια μικρή ομάδα στρατιωτικών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου του συγγραφέα Ian Fleming. Η άκρως απόρρητη μονάδα μάχης, που αποτελείται από ένα ετερόκλητο πλήρωμα απατεώνων και κακοποιών, πηγαίνει σε μια τολμηρή αποστολή εναντίον των Ναζί χρησιμοποιώντας εντελώς αντισυμβατικές και εντελώς "μη τζέντλεμαν" τεχνικές μάχης. 

Άποψη: Ο Γκάι Ρίτσι μετά τους ευγενείς, τους τζέντλεμαν της ομώνυμης ταινίας  και σειράς, έρχεται με το υπουργείο των μη τζέντλεμαν, μια ιδιότητα σύμφυτη της βρετανικής κουλτούρας με την οποία συχνά παίζει και παρωδεί ο  βρετανός σκηνοθέτης με το γνώριμο παιγνιώδες και ποπ στιλ του με το οποίο επιστρέφει και σε αυτή  την ταινία, παρόλη την ιστορικότητά της.

Μετατρέπει στην ουσία την ιστορία σε μια κωμωδία δράσης, και φυσικά πολλά μυθοπλαστικά στοιχεία ώστε να γίνει μια διασκεδαστική περιπέτεια με πιστολίδι, ανατινάξεις και μη ευγενείς πράξεις εις βάρος των Ναζί. Όπως ο Ταραντίνο έκανε την δική του ρεβιζιονιστική προσέγγιση πάνω στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και ιδίως το τέλος του, έτσι και ο Ρίτσι, χωρίς να αλλάζει ιδιαίτερα ιστορικά γεγονότα και καταστάσεις, απολαμβάνει ξέφρενα το αντιναζιστικό ξυλοφόρτωμα και την προσπάθεια της χώρας του να κερδίσει τον πόλεμο. Βέβαια ακόμα και την πλευρά της χώρας του δεν την αντιμετωπίζει με ιεροποίηση, αν και έχει λίγη ηρωοποίηση, αλλά στέκεται στα παραλειπόμενα της επίσημης ιστορίας, αυτά που δεν καταγράφηκαν επίσημα, αλλά με ανθρώπους που λίγη σχέση είχαν με τον στρατό της χώρας, και περισσότερη με παρανομίες, εγκλήματα και ατασθαλίες, θέλησαν να τα βάλουν και για ίδιον όφελος.

Μια από τις καλύτερες ταινίες του σκηνοθέτη των τελευταίων χρόνων, μετά τα μέτρια Operation Fortune και Covenant, τα είδη των οποίων ενώνει σε αυτή την ταινία (κατασκοπευτική κωμωδία η πρώτη, ιστορικο-στρατιωτική η δεύτερα αν και για πολύ πρόσφατα ιστορικά γεγονότα).

Γνώριμα μανιεριστικά στοιχεία του σκηνοθέτη επιστρέφουν και εδώ, όπως η πολλή μουσική ως background σε σημείο που κάποιες σκηνές μοιάζουν περισσότερο με σκηνές από τρέιλερ με μουσική έντασης και λιγότερο με την ίδια την ταινία και βέβαια το γρήγορο μοντάζ και οι μπαρουτοκαπνισμένοι, μάτσο χαρακτήρες. Πολύ καλή επιλογή ο Χένρι Κάβιλ, μιας και δίνει μια fun διάσταση στον ήρωά του -θα τον δούμε και στην επόμενη ταινία του Ρίτσι, το In the Grey-, ενώ και οι υπόλοιποι της παρέας φτιάχνουν ένα ωραίο, παραστρατιωτικό bromance, με βοηθούς τον συγγραφέα του Τζέιμς Μποντ, Ίαν Φλέμινγκ, που πράγματι βοήθησε στον πόλεμο, και τον Τσόρτσιλ που συντονίζει μυστικά την επιχείρηση, με τον Ρόρι Κινίαρ να είναι πολύ καλός, χωρίς να είναι βέβαια Γκάρι Όλντμαν αλλά δεν χρειάζεται μιας και είναι περιφερειακός χαρακτήρας.

Τέτοιες ταινίες δράσης χρειαζόμαστε, αν και εισπρακτικά δεν τα πήγε καλά στις ΗΠΑ που κυκλοφόρησε και πλέον είναι διαθέσιμη μέσω Amazon Prime και είναι κρίμα καθώς αποθαρρύνεται η κυκλοφορία τέτοιων ταινιών στα σινεμά και καταλήγουν σε πλατφόρμες που η εμπειρία τους αλλάζει.