Μια Γυναίκα: Ο κώδικας της σιωπής

Μετά τον μυστηριώδη θάνατο της μητέρας της, η Rosa (Lina Siciliano) ζει με τους συγγενείς της σε ένα χωριό της Καλαβρίας, στην Νότια Ιταλία. Καθώς οι αμφιβολίες και ο θυμός για την απώλειά της μεγαλώνουν, και ο πατριαρχικός οικογενειακός κλοιός, άμεσα συνδεδεμένος με την Ντρανγκέτα, κλείνει ασφυκτικά γύρω από κάθε πτυχή της ζωής της, ο μόνος τρόπος να επιβιώσει είναι το να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Η προδοσία και η εκδίκηση όμως ποτέ δεν έρχονται χωρίς επιπτώσεις.

Μεγαλωμένος ο ίδιος στην Καλαβρία, γνωρίζοντας εκ των έσω ένα οργανωμένο κοινωνικό περιβάλλον βίας και καταπίεσης, ο σκηνοθέτης Francesco Costabile παραδίδει με το “Una Femmina - The Code of Silence” μια ιδιαίτερα προσωπική δουλειά. Συνδυάζοντας το δικό του υπόβαθρο με το βιβλίο του Ιταλού δημοσιογράφου Lirio Abatte “Rebel Women: How Women Will Save the Region from the N’drangheta”, μια συλλογή αληθινών ιστοριών για γυναίκες που τόλμησαν να εναντιωθούν στο οργανωμένο έγκλημα της Ντρανγκέτα, ο Costabile μιλά για την σχέση των γυναικών με την ιταλική μαφία, για την πατριαρχία και το κανονικοποιημένο έγκλημα αλλά και για όλα εκείνα τα στοιχεία μιας κοινωνίας, που ενώ την καταστρέφουν, παραμένουν με διάφορους τρόπους και μορφές στο επίκεντρο, διαφεντεύοντάς την.

Με όχημα την ιστορία της Rosa και την δική της διαδρομή ενάντια στην αιματοχυσία, την καταπίεση, τον ψυχολογικό χειρισμό, ενάντια στον πυρήνα της αυτοκρατορίας της Ντρανγκέτα, την οικογένεια, η ταινία συνδυάζει κινηματογραφικά είδη και εντυπώσεις και οικοδομεί σταδιακά μια αγωνιώδη, απειλητική ατμόσφαιρα, στην οποία πρωταγωνιστεί με εξαιρετικά κυριαρχικό τρόπο η πρωτοεμφανιζόμενη και ερασιτέχνης ηθοποιός Lina Siciliano.

Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο θέλησε να πει ο σκηνοθέτης την συγκεκριμένη ιστορία παρουσιάζει αρκετές αδυναμίες. Η υπαινικτικότητα που υιοθετεί η σκηνοθετική ματιά άλλοτε προσφέρει τρομερή δυναμικότητα στην αφήγηση, όμως στις περισσότερες περιπτώσεις την αφαιρεί. Τόσο σεναριακά όσο και τεχνικά, πολλά στοιχεία μένουν στο κενό ενώ πολλές επιλογές δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή έλλειψη συνοχής. Έπειτα, ενώ μέχρι την μέση της ταινίας έχει οικοδομηθεί ένα σχετικά στιβαρό και ασφυκτικό οικογενειακό/κοινωνικό δράμα, στην συνέχεια η αφήγηση εκτροχιάζεται, καταλήγοντας σε ένα βιαστικό συμμάζεμα της εξέλιξης και των χαρακτήρων, που αφαιρεί από το βάθος και την ηχηρότητα της όλης προσπάθειας.

Η σκηνή λίγο πριν το τέλος, με τις μαυροντυμένες γυναίκες και τα πέπλα, παρά τον αδιαμφισβήτητο δυναμισμό της, είναι απλά βγαλμένη από το πουθενά, γι’ αυτό και οι συνυποδηλώσεις της δεν καταφέρνουν να μας αγγίξουν.

Η επιλογή της ταινίας να μιλήσει για την συσχέτιση των γυναικών με την μαφία παραμένει ενδιαφέρουσα, καθώς δεν την βλέπουμε αρκετά συχνά, αλλά το «σκοτεινό παραμύθι, ένα ταξίδι στο οποίο ο θεατής μπορεί να συνδεθεί με μια ασυνείδητη και αρχετυπική διάσταση» που θέλησε να δημιουργήσει ο Costabile μπλέκει ανεπιτυχώς με τις πιο ρεαλιστικές πλευρές και συνολικά κάτι, κάπως δεν λειτουργεί.