Lift

Σύνοψη: Ο Σάιρους και η ομάδα του, ειδικοί στις κλοπές έργων τέχνης, θα αναγκαστούν να συνεργαστούν με την Ιντερπόλ, για την οποία δουλεύει η Άμπι, ώστε να κλέψουν 500 εκατομμύρια χρυσού.

Άποψη: Comeback στο Netflix κάνει ο Αμερικανός σκηνοθέτης Φ. Γκάρι Γκρέι, ο οποίος μετά το “MIB: International” του 2019 μάλλον έψαχνε το επόμενο κατάλληλο project για να καταπιαστεί. Και το βρήκε…στο παρελθόν. Το “Lift”, η ταινία δράσης όπου βλέπουμε τον Κέβιν Χαρτ με σοβαρό ύφος χωρίς την συνηθισμένη κωμική διάθεσή του, μπορούμε να το δούμε ως ένα “The Italian Job” revisited αφού ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Γκρέι επανέλαβε αρκετές συνθήκες από την ταινία που ο ίδιος σκηνοθέτησε το 2003 , απλά έναν τόνο ανεβασμένες.

Η νοσταλγική αυτή τακτική ξεκινά ήδη από την πρώτη σκηνή όπου μία ληστεία καταστρώνεται επί τόπου στην Βενετία μεταξύ του ‘mastermind’ και της ομάδας του, και έπειτα ακολουθεί θαλασσό-κυνηγητό στα στενά κανάλια της πόλης. Οι ομοιότητες που συναντάμε μεταξύ των δύο ταινιών καθόλη την διάρκεια είναι πολλές και, πραγματικά, θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα ολόκληρο κείμενο μόνο με αυτές. Παρόλα τα κοινά στοιχεία βέβαια, τα οποία είμαστε πρόθυμοι να προσπεράσουμε, αδυνατούμε να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο ένας δημιουργός θέλει να κάνει κάτι τόσο ίδιο, τόσα χρόνια μετά.

Προσπερνώντας και αυτόν τον σκόπελο, το “Lift” είναι η ταινία όπου ο Κέβιν Χαρτ αγκαλιάζει το σοβαρό πρόσωπό του και περιορίζεται σε ‘αστειάκια’ μικρής εμβέλειας, ίσα ίσα για το μειδίαμα. Το νέο αυτό ‘rebranding’ δεν ενοχλεί  ιδιαίτερα, η ταινία βλέπεται και πάλι, αλλά δεν μπορούμε μετά βεβαιότητας ότι με επιτυχία μπορεί να φέρει εις πέρας τέτοιους ρόλους στους οποίους έχουμε συνηθίσει τον Τζέισον Στέιθαμ ή τον Μαρκ Γουόλμπεργκ για παράδειγμα. Πέρα από αυτό, αναπόφευκτα νιώθεις συνέχεια ότι θα πει αστεία ατάκα μόνο και μόνο επειδή τον βλέπεις!

Βέβαια, το θέμα του “Lift” δεν είναι μόνο ο Κέβιν Χαρτ, αλλά όλο του το είναι. Σκηνές που έχουμε ξαναδεί, παρατραβηγμένες καταστάσεις, διάλογοι β’ διαλογής, υπέρμετρη προσπάθεια για χημεία μεταξύ της ομάδας, η οποία αποτυγχάνει παταγωδώς, και μία ληστεία με πολλή δράση για την οποία δεν έχει καταφέρει να μας κάνει να νοιαστούμε.

Εν τέλει, κρίμα και ο Σαμ Γουόρδιγκτον, ο Ζαν Ρενό αλλά και ο χρόνος μας! Το “Lift” μοιάζει με ταινία που έγινε στο πόδι, χωρίς ιδιαίτερη προεργασία και πρωτοτυπία. Εάν θέλετε να δείτε κάτι παρόμοιο αλλά σαφώς καλύτερο, δείτε το “The Italian Job”.