Let them all talk

H Alice (Meryl Streep) είναι μια καταξιωμένη Αμερικανίδα συγγραφέας, που γράφει το επόμενο βιβλίο της και έχει μόλις κερδίσει ένα σημαντικό λογοτεχνικό βραβείο. Επειδή δεν μπορεί να επιβιβαστεί σε αεροπλάνο μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο για να το παραλάβει, πείθεται από την νέα ατζέντη της Karen (Gemma Chan) να ταξιδέψει ως εκεί με πλοίο και με την συντροφιά των καλεσμένων που θα επιλέξει. Μαζί με τις παλιές της φίλες Roberta (Candice Bergen) και Susan (Dianne Wiest) και τον πολυαγαπημένο της ανιψιό Tyler (Lucas Hedges) επιβιβάζονται στο πολυτελές κρουαζιερόπλοιο Queen Mary 2, σε ένα ταξίδι απολογισμού, συμφιλίωσης και συνειδητοποιήσεων.

Η νέα ταινία του Steven Soderbergh είναι ένα all-star cast υπερατλαντικό ταξίδι, που κρατά χαμηλά τόσο τους τόνους όσο και τις προσδοκίες.

Το “Let them all talk” γυρίστηκε μόλις σε 2 εβδομάδες, ευτυχώς πριν το ξέσπασμα της πανδημίας. Το σενάριο βασίζεται σε ένα διήγημα της Deborah Eisenberg, αλλά μόνο ως προσχέδιο, καθότι ο σκηνοθέτης δούλεψε αρκετά με τους ηθοποιούς τον αυτοσχεδιασμό στους διαλόγους. Όχι ότι δεν υπήρξε σενάριο, απλά περιλάμβανε αρκετές ελευθερίες ως προς την υλοποίηση, όπως ξεκαθάρισε ο ίδιος. Κι αν αυτό λειτούργησε με κάποιον τρόπο εις βάρος του αποτελέσματος, ήταν ίσως το μικρότερο κακό.

Τεχνικά, ενώ ο πειραματισμός του Soderbergh με την νέα κινηματογραφική τεχνολογία φαίνεται να αποδίδει, η κινηματογράφηση είναι απροβλημάτιστη και χτίζει ένα πραγματικά ξεκούραστο και χαλαρό vibe, σεναριακά η κατάσταση δυσκολεύει. Υπάρχουν διάφορες τρύπες, που σε άλλες περιπτώσεις εξυπηρετούν την εξέλιξη της αφήγησης αλλά εδώ μας δημιουργούν συνεχή ερωτηματικά και όταν μας δίνονται απαντήσεις αυτό γίνεται με έναν αλλοπρόσαλλο και ημιτελή τρόπο. Οι θεματικές της ταινίας, ενώ έχουν ενδιαφέρον, μένουν ανεκμετάλλευτες και η ελαφριά προσέγγισή τους θα μπορούσε να λειτουργήσει πολύ ικανοποιητικά, αν υποστηριζόταν από ένα συνεκτικό και δομημένο σενάριο. Οι δυνατότητες της ταινίας ήταν γενικότερα πολύ υψηλές, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με μια εναλλαγή σκηνών, και όχι με μια στρωτή αφήγηση, και το twist του φινάλε δεν αρκεί για να αντισταθμίσει τα υπάρχοντα κενά.

Εν όψει απουσίας δράσης, η προσοχή στρέφεται στους χαρακτήρες, που μοιάζουν εξίσου μπερδεμένοι με εμάς. Ο χαρακτήρας της Alice είναι αρκετά αινιγματικός και μοιάζει σαν και η ίδια η Meryl Streep να μην έχει καταλάβει ακριβώς ποια είναι η γυναίκα που υποδύεται και τι ζητά, και με εξαίρεση την φανταστική Candice Bergen, η στιβαρότητα της οποίας μας κερδίζει από την πρώτη στιγμή (η Roberta είναι πιθανά ο πιο άρτιος χαρακτήρας), κάτι αντίστοιχο φαίνεται να συμβαίνει και με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Ενώ είναι ικανότατοι και καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν σε ό,τι κι αν τους δοθεί, μοιάζουν να έχουν κληθεί να υπηρετήσουν κάτι που δεν τους είναι και πολύ ξεκάθαρο.

Σκηνικά, το Queen Mary 2 στέκεται άψογα, και έχει γίνει ικανοποιητική δουλειά τόσο με την φωτογραφία όσο και με την μουσική επένδυση. Γενικά, έχει δοθεί δυσανάλογη προσοχή στο κομμάτι της εικόνας και της ροής της, ασχέτως αν παραμένει συνεκτική και εις βάρος ίσως του περιεχομένου. Σε κάθε περίπτωση, το “Let them all talk” μοιάζει με μια πειραματική προσπάθεια, μια δουλειά που πραγματοποιήθηκε κάπως άτσαλα, μια απάντηση στο «τι θα γινόταν αν δοκιμάζαμε…;».

Ε στην προκειμένη περίπτωση, τελικά δεν έγιναν και πολλά.

Ανδρομάχη Σδούκου