Joy

Σύνοψη: Η ταινία αφηγείται, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, την ιστορία πίσω από την γέννηση του πρώτου μωρού που προέκυψε από εξωσωματική γονιμοποίηση, της Λουίζ Τζόι Μπράουν, εστιάζοντας στις συντονισμένες προσπάθειες του φυσιολόγου Ρόμπερτ Έντουαρντς, του πρωτοπόρου χειρουργού Πάτρικ Στέπτοου και της νοσηλεύτριας Τζιν Πέρντι.  

Άποψη: Για κάθε επιστημονική κορυφή που «πατιέται» θεραπεύοντας έναν ασθενή και αργότερα τους μελλοντικούς ομοιοπαθείς του, υπάρχουν δεκάδες άλλοι που ποτέ δεν γεύονται αυτό το «νέκταρ» αλλά προχωρούν την επιστήμη με τις δικές τους παραλίγο «ιάσεις». Σα να προσπαθείς να φτάσεις σ’ έναν πολυπόθητο προορισμό, σβήνοντας από τον χάρτη όλες τις διαδρομές που οδηγούν σε αδιέξοδο.

Μοιραία, όσο αυξάνονται οι ατυχείς διαδρομές, μεγαλώνουν κι οι πιθανότητες να πετύχεις εν τέλει τη σωστή, εκείνη που θα σε φέρει ακριβώς έξω από το μέρος όπου ονειρευόσουν να φτάσεις. Κι αυτό οι τρεις επιστήμονες που μνημονεύει το νετφλιξικό Joy το βίωσαν στο πετσί τους στη διάρκεια των 60s και των 70s, παλεύοντας να αναστρέψουν τη στειρότητα (που εκείνη την εποχή ενείχε οριακά διαστάσεις κατάρας, ιδίως για τις γυναίκες) σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά αντίξοο.

Υποχρηματοδοτούμενοι, σε ελλιπείς ιατρικές εγκαταστάσεις, με το δίπολο Τύπος – Εκκλησία να τους χτυπά ανελέητα για το «ανίερο» και το «παρά φύσιν» του εγχειρήματός τους και την λοιπή επιστημονική κοινότητα να τους χλευάζει, μπορεί να ταλαντεύτηκαν και να έφτασαν κοντά στο να τα παρατήσουν, στο τέλος όμως κράτησαν τα μάτια τους στο στόχο κι η επιμονή τους δικαιώθηκε.

Η ταινία του Μπεν Τέιλορ (Sex Education) αποτίνει φόρο τιμής σ’αυτήν την τριάδα σύγχρονων ηρώων της ιατρικής, επιμένοντας στην αναγνώριση της συνεισφοράς της μόνης μη γιατρού ανάμεσά τους, της Τζιν Πέρντι, όπως είχε άλλωστε απαιτήσει επιτακτικά κι ο χρόνιος συνεργάτης της, Έντουαρντς.

Εμφανών πλατφορμικών προδιαγραφών ως προς τα προβλέψιμα tropes που χρησιμοποιεί, προκειμένου να δομήσει χαρακτήρες και δραματουργία, σε καμία περίπτωση δεν καινοτομεί όπως τα πρόσωπα στα οποία αφιερώνεται, εντούτοις δεν παύει να είναι προσεγμένη και καλοπαιγμένη.

Μπιλ Ναϊ, Τομαζίν Μακένζι και Τζέιμς Νόρτον είναι πειστικότατοι στους ρόλους τους, ενώ μια γκριζοπράσινη φωτογραφία α λα Mindhunter δίνει τον τόνο της ψυχικής φθοράς επίδοξων θεραπευτών και θεραπευομένων και της ελαφριάς μελαγχολίας του να κυνηγάς ανεμόμυλους, τη στιγμή που σχεδόν όλοι οι γύρω σου θέλουν να αποτύχεις.

Έτσι, το Joy μπορεί να ξεχνιέται σχετικά γρήγορα αλλά στο τέλος της ημέρας έχει ανασύρει από τη λήθη τις ιστορίες τριών αξιομνημόνευτων ανθρώπων, τα ονόματα των οποίων ελάχιστοι γνωρίζουν μέχρι σήμερα. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι εκτιμητέο.