The instigators

Σύνοψη: Ο Ρόρι κι ο Κόμπι στρατολογήθηκαν για να συμμετάσχουν σε μια ληστεία του Δημαρχείου της Βοστόνης, η οποία ήταν προγραμματισμένο να διαρκέσει ελάχιστα αποφέροντάς τους τεράστια έσοδα.

Μόνο που τα πάντα πήγαν λάθος κι έτσι οι δύο άντρες βρίσκονται καταδιωκόμενοι από διαπολιτειακή αστυνομία, επίλεκτα σώματα ειδικών δυνάμεων και το σύνολο των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων της πόλης.

Άποψη: Μια πλειάδα βετεράνων του σινεμά συνεργάζονται για αυτό το Apple tv original φιλμ και, σε αντίθεση με ό, τι συμβαίνει συνήθως στις star – studded παραγωγές των πλατφορμών, το αποτέλεσμα είναι παραδόξως αρκετά ουσιαστικό.

Ο Νταγκ Λάιμαν (Mr. and Mrs. Smith, The Bourne Identity, Edge of Tomorrow) επανακαταθέτει τα διαπιστευτήριά του στην ενορχήστρωση της δράσης σε σενάριο Τσακ ΜακΛιν και Κέισι Άφλεκ, με τον τελευταίο μάλιστα να κρατά κι έναν από τους 3 πρωταγωνιστικούς ρόλους μαζί με τον Ματ Ντέιμον και την Χονγκ Τσάου.

Όπως σε κάθε ταινία δράσης που σέβεται τον εαυτό της (πόσω μάλλον όταν μιλάμε για μια heist comedy), έτσι κι εδώ για να απολαύσει κάποιος τα περίπου 100 λεπτά της, χρειάζονται μπόλικα νοητικά άλματα πίστης προς το σενάριο.

Σαφώς και το σχέδιο της ληστείας ήταν εξ αρχής διάτρητο και εννοείται πως οι ήρωές μας θα ξεφύγουν από λυσσώδεις καταδιώξεις (χερσαίες και από αέρος) παραπάνω από μία φορές. Ας μην ξεχνιόμαστε, το buddy comedy στοιχείο είναι πολύ έντονο, σκοπός είναι κατά βάση να περάσει καλά ο θεατής σε μια πιο γειωμένη εκδοχή του Baby Driver.

Αποστολή που εκτελείται με απόλυτη επιτυχία στη βάση ενός πραγματικά διασκεδαστικού σεναρίου, το οποίο αξιοποιεί το γνώριμο trope του αταίριαστου πρωταγωνιστικού διδύμου πλάθοντας έναν Κόμπι γνήσιο comic relief με τον μελαγχολικό Ρόρι ως αντίβαρο.

Κέισι Άφλεκ και Ματ Ντέιμον αντίστοιχα είναι απολαυστικοί, ο πρώτος χάρη στο κοφτό κωμικό του timing κι ο δεύτερος για την «ήσυχη» πλην μεστή απεικόνιση του ανθρώπου που έχει αποδεχτεί νηφάλια ότι το κενό μέσα του τον καταπίνει (ευδιάκριτη η σφραγίδα του Άφλεκ στο σενάριο παρά το κωμικό της αμπαλάζ).

 Μια μικρή fun όαση στη συνήθη πλατφορμική μετριότητα.