The falling star

Σύνοψη: Ο Μπορίς υπήρξε διαβόητος καταζητούμενος της δεκαετίας του 1980, ύστερα από μία αιματηρή τρομοκρατική επίθεση στην οποία είχε συμμετάσχει. Πλέον εργάζεται incognito ως μπάρμαν στο μπαρ «Πεφταστέρι» και κανείς δε φαίνεται να υποψιάζεται το παρελθόν του.

Μέχρις ότου μια μέρα θα εμφανιστεί ένας μυστηριώδης άγνωστος που δείχνει αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση.

Άποψη: Οι Φιόνα Γκόρντον και Ντομινίκ Αμπέλ παρουσιάζουν το καινούργιο λήμμα του κινηματογραφικού τους λεξικού, εκείνου που δύο δεκαετίες τώρα συντάσσουν με τρόπο συγκεντρωτικό, αναλαμβάνοντας σκηνοθεσία, σενάριο αλλά και πρωταγωνιστικούς ρόλους all at once.

Πάντοτε με τα ονόματα των χαρακτήρων που ενσαρκώνουν να συμπίπτουν με τα πραγματικά τους, αυτή τη φορά στους μυθοπλαστικούς Φιόνα και Ντομ προστίθεται ένα alter ego του τελευταίου, ο σωσίας του και πρώην τρομοκράτης Μπορίς.

Μια επιλογή ονόματος πιθανότατα καθόλου τυχαία, δεδομένου ότι το φιλμικό σύμπαν του Πεφταστεριού παρουσιάζει εκλεκτικές συγγένειες με το αντίστοιχο λογοτεχνικό του Μπορίς Βιάν στον τρόπο με τον οποίο το σουρεάλ και το παιχνιδιάρικα παράδοξο φυσικοποιούνται και γίνονται η νέα κανονικότητα.

Σα να αποφάσισαν οι δύο δημιουργοί να οπτικοποιήσουν το ξέφρενο λούνα παρκ ιδεών κι ευρημάτων του Γάλλου συγγραφέα, διατηρώντας σε μεγάλο βαθμό τα εργαλεία του δεύτερου: το ειρωνικό παιχνίδι με τις μεταφορές και τις πολυσημίες της γλώσσας, το νηφάλιο χιούμορ, ακόμα και την ίδια χαρούμενα θλιμμένη ατμόσφαιρα.

Όπως πάντα, επενδύουν πολλά στο στιλ και την οπτική αφήγηση (εν μέρει και ως φόρο τιμής στη βωβή, χορογραφημένη κωμωδία), με αποτέλεσμα το κομμάτι της πλοκής να έρχεται σε δεύτερη μοίρα και στην πραγματικότητα να λειτουργεί κατά βάση προσχηματικά.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μιας και διαχρονικά σε κάθε κινηματογραφικό ρεύμα που δίνει προτεραιότητα στην εικόνα, το σενάριο είναι απλώς η αφορμή. Ας πάρουμε ως τυχαίο (αλλά χαρακτηριστικό) παράδειγμα το cinema du look.

Μπορεί κάποιος να θυμηθεί με ακρίβεια τι συμβαίνει από άποψη πλοκής π.χ. στο Mauvais Sang του Καράξ; Το μόνο που μας έρχεται κατά νου είναι θραύσματα φωτογενών εικόνων: ο Λαβάν να χορεύει υπό τους ήχους του Modern Love ή η αφοπλιστική, αλληλοσυμπληρωματική ομορφιά των Ζυλιέτ Μπινός και Ζυλί Ντελπύ να γεμίζει κάθε τους κάδρο.

Απλώς, στο Πεφταστέρι κάποια στιγμή οι ευφάνταστες σκηνοθετικές ιδέες μοιάζουν να εξαντλούνται, με αποτέλεσμα να κυριαρχεί η αίσθηση πως η ταινία προσπαθεί να γεμίσει το χρόνο της μέχρι την τελική «λύση» διαγράφοντας ομόκεντρους κύκλους.

Από καθαρά σεναριακή σκοπιά, δηλαδή, το υπάρχον υλικό μάλλον θα ταίριαζε καλύτερα σε ένα φιλμ μεσαίου μήκους, αυτό όμως δεν αναιρεί την αδιαμφισβήτητη πρωτοτυπία και φρεσκάδα του.