Emancipation

Σύνοψη:  Αφού μαστιγώθηκε σχεδόν μέχρι θανάτου, ένας σκλάβος ονόματι Πίτερ δραπετεύει από μια φυτεία στη Λουιζιάνα, ξεγελώντας κάποιους ψυχρούς κυνηγούς, καθώς κατευθύνεται προς το Βορρά, όπου εντάσσεται στον στρατό της Ένωσης. 

Άποψη: Η «μαστιγωμένη πλάτη» των φωτογράφων William D. McPherson και Oliver είναι μια ιστορική φωτογραφία που δημοσιεύτηκε το 1863 στο Harper’s Weekly. Ένας μαύρος σκλάβος κατάφερε και δραπέτευσε από τον «ιδιοκτήτη» του εν μέσω του Εμφυλίου Πολέμου που ως ζήτημα ήταν και το θέμα της δουλείας, και δύο φωτογράφοι από το στρατόπεδο του στρατού Ένωσης απαθανάτισαν για πάντα τον γολγοθά του Gordon ή Peter.

Ο Will Smith ενώ είχε αρνηθεί το ρόλο του απελευθερωμένου σκλάβου Django στην ομώνυμη ταινία του Ταραντίνο επειδή του είχε φανεί πολύ εκδικητική, έρχεται για λογαριασμό της Apple, να ενσαρκώσει την πορεία από την σκλαβιά στην απελευθέρωση και από το ταξίδι στον πόλεμο ενός υπαρκτού ανθρώπου που ζητά δικαιοσύνη και εξιλέωση, με τον ηθοποιό να ζητά μετάνοια για τις δικές του πράξεις.

Το χαστούκι στα περσινά Όσκαρ έγινε viral και οδήγησε την Ακαδημία να του απαγορέψει την είσοδο στην τελετή (αλλά όχι την δυνατότητα να είναι υποψήφιος) για τα επόμενα δέκα χρόνια και έτσι βιώνει ένα πρωτοφανές για την πορεία του cancel, που οδήγησε την ταινία να έχει την ίδια μοίρα με το The Birth of A Nation (2016) του Nete Parker. Όπως και εκείνη η διαφορετική εκδοχή της ταινίας  αφροαμερικανικής ενδυνάμωσης, από πρώιμο φαβορί για τα Όσκαρ, κατέληξε αποκλεισμένο και βυθισμένο στην λήθη λόγω των κατηγοριών εναντίον του σκηνοθέτη-ηθοποιού, έτσι και το πολυδάπανο Emancipation του Antoine Fuqua από πιθανό διεκδικητή-τουλάχιστον για Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου και φωτογραφίας, τα μόνα θετικά δηλαδή που έχει-είναι πλέον μια ταινία που δεν συζητά κανείς, δεν ενδιαφέρει κανέναν και δεν προτείνεται από κανέναν, παρότι θα μπορούσε να κινητοποιήσει την ευαισθησία των Αμερικανών.

Τροχοπέδη σε αυτό είναι η ίδια η σκηνοθεσία και το σενάριο της ταινίας. Ο Fuqua παραδίδει μια στυλιζαρισμένη, δήθεν καλλιτεχνική (με αυτό το αστείο πλέον κόλλημα των Αμερικανών σκηνοθετών που κάνουν ασπρόμαυρο σινεμά πιστεύοντας ότι θα περαστεί για ευρωπαϊκό αρτιστίκ αριστούργημα) και αναισθητοποιημένη δραματοποίηση πραγματικών και μυθοπλαστικών στοιχείων της ζωής του Peter, ωραιοπαθώς εθισμένη με την ίδια της την εικόνα και έναν σκηνοθέτη να ψάχνει σε κάθε πλάνο να βρει ωραίο καδράρισμα και φυσιολατρική προσέγγιση χωρίς όμως κάποια σύνδεση με το σενάριο.

Ένα σενάριο που δομεί την ιστορία σε τρία τρόπον τινά κεφάλαια, η σκλαβιά και η απελευθέρωση το πρώτο, η ταλαιπωρία του ταξιδιού το δεύτερο και η εμπλοκή στον Εμφύλιο Πόλεμο η τρίτη, με κανένα κεφάλαιο να μην συνδέεται αρμονικά με το προηγούμενο. Από την άλλη έχουμε έναν Richard Richardson, τον μόνο διευθυντή φωτογραφίας μαζί με τον Storaro και τον Lubezki, που έχει πάρει τρία Όσκαρ φωτογραφίας, χρόνιος συνεργάτης του Oliver Stone και του Martin Scorsese αλλά και του Tarantino στον Django, που καταθέτει ένα φωτογραφικό κομψοτέχνημα, ένα οπτικά όμορφο αποτέλεσμα που όμως εγκλωβίζεται στην εικόνα του.

Υπάρχουν οι ταινίες των auteur σκηνοθετών, υπάρχουν οι ταινίες ηθοποιών που βασίζονται πάνω τους, οι ταινίες σεναρίου που βασίζονται στους διαλόγους και τις ατάκες αλλά υπάρχουν και οι ταινίες φωτογράφων, που τις σώζουν οι αισθητικές επιλογές και ο φακός των DPs. Το Emancipation είναι μια τέτοια περίπτωση.