Don't make me go

Σύνοψη: Ο Μαξ μεγαλώνει μόνος του την 16χρονη κόρη του, Γουόλι, όταν μαθαίνει ότι του απομένει λιγότερο από ένας χρόνος ζωής λόγω ενός όγκου που βρίσκεται στον εγκέφαλό του.

Χωρίς αρχικά να αποκαλύψει την κατάστασή του στην κόρη του, ο Μαξ την πείθει να ταξιδέψει μαζί του μέχρι την Νέα Ορλεάνη για να παραστούν στο reunion που διοργανώνουν οι παλιοί συμφοιτητές του, ενώ κατά βάθος σκοπεύει να γνωρίσει η Γουόλι την μητέρα της, η οποία τους άφησε όταν αυτή ήταν μωρό.

Άποψη: Με ένα δικαιολογημένο disclaimer ξεκινά η αφήγηση της Γουόλι για το καλοκαίρι που ο πατέρας της αποφάσισε να κάνουν ένα road trip 2000 χιλιομέτρων, και αποποιείται έτσι την ευθύνη της στενάχωρης ταινίας.

Αυτό που μας προφητεύει όχι μόνο ισχύει, καθώς το “Don’t Make Me Go” δεν έχει απλά ένα τέλος θλιβερό αλλά ακόμα χειρότερα έχει μία συναισθηματική ανάπτυξη καθόλη την διάρκεια που σε συγκινεί πολύ περισσότερο από την τελική έκβαση, αλλά καταφέρνει να παίρνει τις όχι αναμενόμενες διαστάσεις. Με λίγα λόγια, σου την φέρνει πολύ άσχημα στο τέλος όμως της το συγχωρείς λόγω επιδόσεων.

Συγκεκριμένα, το “Don’t Make Me Go” είναι ίσως ένα από αυτά τα παραδείγματα με τα οποία συνειδητοποιείς τον κομβικό ρόλο που παίζουν οι ηθοποιοί στην απόδοση μιας ιστορίας. Για να γίνουμε πιο κατανοητοί, η σεναριογράφος Βέρα Χέρμπερτ (σεναριογράφος και παραγωγός του “This Is Us”) μας προετοίμασε κατά ένα μέρος για την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει η ταινία όμως μπροστά στα μάτια μας τα κλισέ και ο ήπιος μελοδραματισμός (που πολύ φοβόμασταν ότι θα μοιάσει με το “This Is Us”) οδήγησαν αναπάντεχα σε ένα ανυπόκριτο σμίξιμο μπαμπά και κόρης που πολύ όμορφα ερμηνεύεται από τον Τζον Τσο (“Searching”, “Columbus”) και την Μία Άιζακ.

Η κάμερα της νεαρής Χάνα Μάρκς (“After Everything”) εστιάζει με ανεξάρτητες αρχές πάνω στην καλή άλλα ανά στιγμές πολιορκημένη από την ατίθαση εφηβεία σχέση πατέρα και κόρης, και την ακολουθεί σε κοινότοπες δικές τους στιγμές που έχουμε μάθει από την οθόνη όπως τα μαθήματα οδήγησης, την βοήθεια στην επιλογή ρούχων ή -ακόμα πιο μελό- στο μάθημα χορού όπου ο Μαξ θα συμβουλεύσει την κόρη του για τον μελλοντικό της σύντροφο.

Ωστόσο, ευχάριστη έκπληξη είναι το πόσο φυσικά έρχονται και για τους δύο αυτές οι σκηνές και πόσο καλά περνάμε εμείς παρακολουθώντας (με αγωνία αρκετές φορές) την συνέχεια της περιπέτειάς τους. Από χαριτωμένα dad jokes μέχρι αστεία που πιάνουν τόπο τη δεδομένη στιγμή, οι δυο τους προβάλλουν δύο χαρακτήρες που απολαμβάνουν την παρέα του άλλου και τον προστατεύουν πάση θυσία.

Βέβαια, αν έπρεπε να διαλέξουμε το μελανό σημείο του “Don’t Make Me Go, τότε αυτό θα ήταν η τρίτη πράξη. Το τέλος, κάτι ανάμεσα σε άδικο και απρόβλεπτο (σχεδόν), σε επαναφέρει κάπως απότομα στο γεγονός ότι μία επινοημένη ιστορία μπορεί να έχει την πιο τρελή εξέλιξη. Πάντως, δεν είναι λιγότερο ασυνήθιστες οι αληθινές ιστορίες με αναπάντεχη τροπή, οπότε ίσως και το συγκεκριμένο τέλος να μην είναι και τόσο εξωφρενικό εάν η τέχνη μιμείται την ζωή.

Ανεξάρτητα όμως από αυτό, το νόημα είναι ότι ο Τσο και η Άιζακ απέδωσαν μία γλυκιά σχέση πατέρα και κόρης με όλη την αξιοπρέπεια που της άξιζε.