Big Bug

Τα καλοπροαίρετα ρομπότ της Alice και του Victor κρατάνε όμηρους τους αγαπημένους τους ανθρώπους για να τους προφυλάξουν από μια τελευταίας τεχνολογίας εξέγερση που μόλις έχει ξεσπάσει.

Στο καθόλου μακρινό, αλλά δυστοπικό 2045, η Alice και μια τελείως παράταιρη παρέα από pretentious μεγαλοαστούς καταλήγουν φυλακισμένοι στο σπίτι της, όταν τα ανεπτυγμένης νοημοσύνης ρομπότ της καταλαβαίνουν ότι κινδυνεύουν από τον Yonix, ένα εξίσου υψηλής νοημοσύνης android, που κρύβεται πίσω από την εξέγερση.

Είναι μια πολύχρωμη, camp κοινωνική σάτιρα, όπως μόνο οι Γάλλοι ξέρουν να κάνουν. Δεν θα μπορούσε να έχει την υπογραφή κανενός άλλου εκτός του Jean-Pierre Jeunet.

Θεματολογικά o Jeunet μας πάει πολλά χρονιά πίσω στο 1991, θυμίζοντάς μας το cult του Delicatessen. Το Bigbug όμως με όλες τις σύγχρονες αναφορές, από την ξεκάθαρη εξάρτηση μας στην τεχνολογία μέχρι και τον Covid, καταφέρνει να είναι ταινία της εποχής του. Είναι μια καρικατούρα της σημερινής Γαλλικής κοινωνίας, το μέλλον της οποίας δεν προβλέπεται καθόλου ευοίωνο. Μας δείχνει ανθρώπους πλήρως εξαρτημένους από κάθε είδους τεχνολογικά επιτεύγματα, και ανήμπορους να λειτουργήσουν αυτόνομα. Βομβαρδισμένους ασταμάτητα από ιπτάμενα διαφημιστικά promo μέσα και έξω από τα σπίτια τους, χωρίς να έχουν καμία προσωπική επιλογή πάνω σε αυτό. Έχει μια υπερβολή σε όλους του τομείς του, αλλά θίγει κομμάτια της σύγχρονης εποχής που αν δεν οριοθετηθούν, τείνουν στο παράλογο ούτως η άλλως.

Οι χαρακτήρες είναι εσκεμμένα επιφανειακοί, φαντασμένοι, έως και αντιπαθητικοί μερικές φορές, σε σημείο που τα συμπαθέστερα όλων είναι τα ρομπότ τους. Δεν πρόκειται για ταινία που θα μας κερδίσουν οι ερμηνείες ή το σενάριο,  αλλά το πόσο προσεγμένη και φουτουριστικά στυλιζαρισμένη είναι η κάθε της λεπτομέρεια. Μας δείχνει ένα δυστοπικό μέλλον που η κοινωνία και το ανθρώπινο είδος έχουν παρακμάσει, και παρόλα αυτά το κάνει τόσο παιχνιδιάρικα και με τόση ζωντάνια που μας φτιάχνει τη διάθεση.

Όσοι δεν είναι φαν του είδους είναι πιθανόν να βρουν το Bigbug υπερβολικό και κιτς. Μέχρι κάποιο σημείο όμως θέλει σκόπιμα να είναι όλα αυτά τα πράγματα. Σεναριακά δεν έχει κάτι πού να μας κρατάει, ούτε οδηγεί σε κάποια ιδιαίτερη κλιμάκωση, και σίγουρα έχει μεγαλύτερη διάρκεια από όση χρειαζότανε.

Αν του βγάλεις όλα τα εφέ, τα χρώματα και την καρτουνίστικη αισθητική, είναι μια μέτρια σατιρική κωμωδία.

Το συνολικό αποτέλεσμα όμως που μας προσφέρει, με ότι αστοχίες μπορεί να υπάρχουν, είναι αυτό ενός πολύ διασκεδαστικού farce comedy.

Kλεοπάτρα Λιωνή