Am I ok?

Σύνοψη: Η Λούσι και η Τζέιν είναι κολλητές φίλες όλη τους τη ζωή, η δε Τζέιν είναι βέβαιη πως γνωρίζει τα πάντα για τη Λούσι, ακόμα και τι θα παραγγείλει στο καθημερινό τους lunchbreak από τη δουλειά.

Μέχρις ότου η τελευταία της αποκαλύπτει πως δεν είναι πια και τόσο σίγουρη για τον σεξουαλικό της προσανατολισμό, την ίδια στιγμή που η Τζέιν δέχεται μια επαγγελματική πρόταση που απαιτεί το να μετακομίσει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Άποψη: Συμπαθής προσπάθεια από τις σκηνοθέτριες Στέφανι Αλάιν και Τιγκ Νοτάρο να αποδώσουν το πόσο περίπλοκο – κι ενίοτε τρομακτικό – μπορεί να είναι το να επαναπροσδιορίσεις τη θέση σου στο φάσμα της σεξουαλικότητας στα early 30s σου και να αναπροσαρμόσεις αντιστοίχως το dating life σου σε νέα, πρωτόγνωρα δεδομένα.

Ντακότα Τζόνσον (Λούσι) και Σονόγια Μιζούνο (Τζέιν) δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, για να υποστηρίξουν ένα σενάριο καλών μεν προθέσεων, άνευ όμως ουσιαστικού βάθους, που επεξεργάζεται πρωτόλεια επίκαιρες θεματικές, όπως τη ρευστότητα του κοινωνικού φύλου, την υπαρξιακή αμφιταλάντευση των πρώτων «-άντα» ή τον τρόμο εξόδου από το προσωπικό comfort zone στον δρόμο για την ανακάλυψη του πραγματικού μας εαυτού.

Ο χαρακτήρας της Λούσι, ο οποίος είναι και το εστιακό κέντρο της ταινίας, σίγουρα θα μπορούσε να είναι λίγο πιο περίπλοκος ή/και ενδιαφέρων, δεδομένου ότι διχοτομείται σε δύο διακριτές φάσεις, χωρίς η πρώτη να οδηγεί οργανικά στην δεύτερη περνώντας από ενδιάμεσες αποχρώσεις και τονικότητες.

Παρόλα αυτά, ευτυχώς εγγράφεται σε ένα ευρύτερο φόντο, αυτό της χρόνιας φιλίας με τη Τζέιν, το οποίο φαίνεται να λειτουργεί καλύτερα από την αυτοανακάλυψη της Λούσι.

Οι δύο πρωταγωνίστριες έχουν χημεία, ατάκα και δημιουργούν ένα χαριτωμένο ντουέτο με περισσότερο δραματουργικό ενδιαφέρον από τις ατομικές τους ιστορίες, ιδίως στις συγκρουσιακές τους σκηνές.

Έτσι, το Am I ok? μπορεί να μην είναι ένα σπουδαίο φιλμ αυτογνωσίας ή coming of age συνειδητοποίησης αλλά τουλάχιστον αποτυπώνει αποτελεσματικά τη γυναικεία φιλία και τη θεραπευτική της δύναμη. Α και τον εγγενή σουρεαλισμό των retreat centres (έστω κι αν το Fleabag τον απεικόνισε συγκριτικά καλύτερα).