All the old knives

Σύνοψη: Όταν η CIA ανακαλύπτει ότι ένας από τους πράκτορες της διέρρευσε πληροφορίες που κόστισαν τη ζωή σε περισσότερους από εκατό ανθρώπους, ο βετεράνος χειριστής Χένρι Πέλχαμ καλείται να βρει τον ένοχο. Η έρευνά του τον φέρνει ξανά σε επαφή με την κάποτε συνάδελφο και πρώην ερωμένη του, Σίλια Χάρισον.

Το ζευγάρι θα μπερδέψει τα όρια μεταξύ επαγγέλματος και πάθους σε αυτήν την καθηλωτική ιστορία κατασκοπείας, ηθικής ασάφειας και θανάσιμης προδοσίας.

Άποψη: Ένα κατασκοπευτικό θρίλερ παλαιάς κοπής είναι η νέα ταινία της Amazon από τον Janus Metz Pedersen (Borg vs. McEnroe), μια ταινία χωρίς σκηνοθετικό εκτόπισμα ή αποτύπωμα, μια ταινία που απλώς γεμίζει υλικό ή περιεχόμενο, όπως εσχάτως αποκαλούμε την κινηματογραφική παραγωγή των streaming υπηρεσιών, την αδηφάγα εταιρεία. Και όταν κάτι είναι παλαιάς κοπής σίγουρα δεν προμηνύεται κάτι καλό.

Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Olen Steinhauer του 2015 με τον ίδιο τον συγγραφέα να διασκευάζει το βιβλίο του σε κινηματογραφικό σενάριο, που πέρα από συγγραφέας κατασκοπευτικών θρίλερ είναι και δημιουργός της σειράς Berlin Station, το The Old Knives επιχειρεί κάτι που έχει γίνει πολλάκις στο παρελθόν: την σύνδεση ανάμεσα στο μυστήριο και το απωθημένο πάθος, το δίπολο σωστός επαγγελματίας vs. παθιασμένος άνθρωπος και φυσικά ζητήματα όπως ενοχή, ηθική και προδοσία.

Και ενώ η ιστορία ξεκινά με θετικούς οιωνούς, με το πρώτο μέρος της ταινίας να βλέπεται σχετικά ευχάριστα, και ας θυμίζει άλλες δέκα ταινίες του είδους, σταδιακά κάπου σκαλώνει, ο βασικός ιστός της ιστορίας ξεμένει από άλλες ιδέες και είτε επαναλαμβάνει όσα έχουν ήδη προηγηθεί είτε εντάσσει αχρείαστα νέα στοιχεία τα οποία όχι απλώς δεν εξυπηρετούν την υπόθεση αλλά εν τέλει δυσχεραίνουν την κατανόησή της.

Η τρομοκρατία, ο ισλαμικός παράγοντας στην Δύση και η CIA εμπλέκονται σε ένα αλισβερίσι που ουδεμία σχέση έχει με κορυφές του είδους όπως η Νύχτα των Κατασκόπων (1967) του Anatole Litvak που παραμένει ένα αριστούργημα του είδους των κατασκοπευτικών ταινιών μυστηρίου που εμπλέκουν εγκλήματα με την σχετικά πρόσφατη πολιτική ιστορία.

Ενδιαφέρουσα ωστόσο είναι η ερμηνευτική προσέγγιση των ηθοποιών Chris Pine, Thandie Newton, Laurence Fishburne και Jonathan Pryce που δίνουν μια ανάσα σημερινή στην κατά τα άλλα παλιομοδίτικης αισθητικής ταινία. Ιδίως ο Pine και η Newton έχουν και μια καλή χημεία μεταξύ τους που καθιστά το ειδύλλιό τους ταιριαστό αν και όχι ενδιαφέρον μιας και είναι προφανές και προβλέψιμο.