War machine

Σύνοψη: Βασισμένη στο βιβλίο “The Operators” η ταινία ακολουθεί τον στρατηγό ΜακΜάον ως επικεφαλή του στρατού των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και την οικειοθελή αποχώρησή του από αυτόν μετά τις εμπρηστικές δηλώσεις του σε άρθρο του περιοδικού Rolling Stone.

Άποψη: Δεν είναι ότι ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν δεν είναι σημαντικό κοινωνικοπολιτικό γεγονός υποκριτικά καλυμμένος με το πέπλο της ελευθερίας όμως η διαρκής εμμονή του Χόλιγουντ να αναμοχλεύει κάθε τόσο ακόμα μία κρυφή πτυχή αυτής της ιστορίας θα πρέπει να ελαττωθεί. Όπως εν προκειμένω, με την παραίτηση του στρατηγού Στάνλει Μακ Κρίσταλ λόγω των επικριτικών του σχολίων κατά του προέδρου Ομπάμα και του επιτελείου του. Πολύ κακό για το τίποτα δηλαδή αφού κανένας δεν περίμενε από το “War Machine” να μάθει ότι τα πάντα, ακόμα και ο πόλεμος, είναι θέμα μάρκετινγκ και καλών σχέσεων οι οποίες αυτήν την φορά, δηλαδή πίσω στο 2010, δεν πήγαν κατ’ ευχήν κυρίως λόγω μιας αυτάρεσκης προσωπικότητας.

Όλοι οι εμπλεκόμενοι του θέματος (εκτός φυσικά του προέδρου) έχουν διαφορετικά ονόματα στην ταινία οπότε ο Μπραντ Πιτ που έχει τον ρόλο του Μακ Μάον στην πραγματικότητα ενσαρκώνει τον Μακ Κρίσταλ με καμία διάθεση πιστής αναπαράστασης χαρακτήρα αλλά με μεγάλες δόσεις αυτοσαρκασμού και γρέζι στην φωνή. Το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι ένας αγαθός στρατηγός, με ελαφριές κοινωνικές δυσκολίες αλλά με μεγάλη πίστη στην πειθαρχία που διδάσκει ο στρατός. Μαζί με μία ομάδα κλασικών παθιασμένων/μισοαποτυχημένων στρατιωτικών βλέπουμε τις κινήσεις του που οδήγησαν στην καθαίρεση του  χάνοντας σε μερικές στιγμές την λογική αλληλουχία των γεγονότων. Υπό αυτήν την έννοια, θα καταλάβετε περισσότερα εάν ενημερωθείτε σχετικά προηγουμένως διότι το σενάριο δεν χρονοτριβεί στο να εξηγεί κάθε πολιτική σκοπιμότητα αντιθέτως αφιερώνει περισσότερο χρόνο στις συνέπειες που υφίστανται οι χαρακτήρες.

Το αναζωογονητικό βέβαια στοιχείο είναι ο παντογνώστης αφηγητής που μας διαφωτίζει με έξυπνα λόγια κατά την διάρκεια και που στο τέλος μαθαίνουμε ότι ήταν και πολύ σημαντικό πρόσωπο για την έκβαση της ιστορίας του Μακ Μάον. Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Μισοντ (The Rover) προσπαθεί να εντάξει κωμικοτραγικά στοιχεία και να τονίσει την σάτιρα με την οποία προσέγγισε το θέμα αλλά τα καταφέρνει δύσκολα και σε μερικές μόνο στιγμές.

Θεωρητικά θα λέγαμε ότι η ταινία του βγήκε μισή-μισή. Ενδιαφέρουσα σε μερικά σημεία με έξυπνα σχόλια αναφορικά του πολέμου αλλά από την άλλην κοινότοπη και αδιάφορη. Ωστόσο, το κύριο ερώτημα περί αναγκαιότητας παραμένει. Ήταν η ιστορία του Μακ Κρίσταλ τόσο επίκαιρη απαραίτητη ώστε να γίνει γνωστή -και- μέσα από τον κινηματογράφο; Αξίζει να δαπανηθεί χρόνος από το κοινό για να την παρακολουθήσει; Σαφώς δεν υπάρχει μία απάντηση όμως μέσα σε δύο ώρες θα έχετε βρει την δική σας.