The survivalist

Σύνοψη: Σ’ έναν απομονωμένο κόσμο, δίχως αποθέματα, με τον λιμό να απλώνεται σε όλο το εύρος της ανθρώπινης ύπαρξης, ένας άνθρωπος με λησμονημένο παρελθόν και μαχόμενο παρόν, έχει στην κατοχή του ένα κομμάτι καλλιεργήσιμης γης, το οποίο προστατεύει σαν το λυσσασμένο σκυλί το κόκαλό του, τοποθετώντας παγίδες και εκρηκτικά σε όλη τη δασώδη έκταση. Έχοντας εξασφαλίσει την τροφή του, όλα ανατρέπονται όταν καταφθάνει απεγνωσμένη η Κάθριν με την κόρη της, ζητώντας του ελεημοσύνη και ένα ποσοστό καλλιέργειας για να ζήσουν. Αρνούμενος τα χρυσαφικά της, ως ανταλλαγή δέχεται την συναλλαγή να περάσει μια ερωτική βραδιά με την κόρη της. Όταν η τροφή αρχίζει να περιορίζεται, και η ποσότητα αρκεί μόνο για δύο άτομα, οι δύο γυναίκες σκέφτονται τρόπους να τον σκοτώσουν και ν’ αρπάξουν τη γη του.  

Άποψη: Παράλογο-ανουσιώδες έργο. Αυτό που νοείται είναι αυτό που δεν μπορεί να εκλογικευτεί. Βέβαια, στον αγώνα της επιβίωσης, οι κτηνωδίες είναι προμελετημένες, οι φόνοι αναγκαίο. Το αλλόκοτο δεν στέκει στην ουσία του σεναρίου, αλλά στην δόμηση και την προσέγγιση του έργου. Ένα ελλιπές κείμενο, δίχως διαλόγους, μονάχα τέσσερις-πέντε αράδες λέξεων δίχως έκφραση. Εκλείπει το νόημα, η ένταση είναι παραμελημένη, τι πόνος, τι έρωτας, τι λύσσα, τι αηδία, τι θάνατος, μια μονότονη και ιδιόρρυθμη απροσανατόλιστη γραμμή ήταν όλο.

Ο Stephen Fingleton, σκηνοθετικά επιδέξιος, προσαρμοσμένος και αναλογικός, με πλάνα, στο πράσινο, μουντό χρώμα του δάσους, του ζοφερού ουρανού - ώστε να μετουσιώνεται το άγριο, το ακραίο που επικρατούσε στην ταινία. Συγγραφικά λιτός, έως απογοητεύσεως. Ασύνδετη όπως και ασύνθετη δομή, δίχως ταξινόμηση στοιχείων, μια σιγή, μια σιωπή ηθοποιών που θαρρούσες πως ήταν ελκυστική, όμως, όταν είναι ανύπαρκτη η αίσθηση, η πληρέστερη εικόνα για το τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει.  Ήταν ψυχρό, δεν είχε νεύρο, δεν είχε δράση, δεν είχε αντίδραση, δεν είχε… Τι είχε τότε; Η αντίθεση στην στυγνότητα του έργου ήταν η ερμηνεία του Martin McCann, μονάχα. Έστω πως εκείνος είχε μια σκαλέτα στην οποία βημάτιζε, ακόμη και στην ολιγομίλητη απόδοσή του, ήταν εκείνος που είχε την ιστορία, την «υποκινούσε», έτρεχε, φόνευε, θυμόταν, συγκινούταν, πόναγε, μπορεί λίγο υποτονικά, όμως, δεν στεκόταν αμετάβλητος στο κάθε ερέθισμα. Αυτό, όμως,  δεν συγκαλύπτει την αδιάφορη μορφή του έργου. 

Για να μην υπεκφεύγουμε σε φλυαρίες, στο όνομα της λακωνικότητας της ταινίας, δεν αναιρείται η δουλειά και η έκφραση του καλλιτέχνη, μπορεί η σιωπή και το παράλογο να εντάσσονται στο πλαίσιο το οποίο μπορεί να μην είναι η ομοίωση καμιάς άλλης ταινίας, ίσως κάτι διαφορετικό, που να διαφεύγει λίγο από το τετριμμένο, όμως, κάτι τέτοιο, έστω, θα έπρεπε να γίνεται φανερό από τον συγγραφέα-σκηνοθέτη, διότι και οι εικόνες συμπορεύονταν με το είδος της ταινίας, αλλά και τα υλικά ήταν άφθονα για την δημιουργία της, δεν αποφαίνεται κάποια δυσκολία, ίσως μόνοι τους την δημιούργησαν, άστοχα.

Άντζελα Υζεϊράι