Σύνοψη: Μία μπάντα παράνομων ανδρών έχει κρυφτεί κάπου στην Άγρια Δύση, σε μία άγνωστη χρονική στιγμή στο μέλλον. Οι γυναίκες τους έχουν παρατήσει και έτσι εκείνοι παίζουν μουσική, ως μία παρηγοριά, συζητάνε, κοιτούν το φεγγάρι περιμένοντας να ξαναενωθούν μαζί τους.

Άποψη: Η Daryl Hannah, γνωστή από ρόλους όπως στο «Blade Runner», «Wall Street» ή πιο πρόσφατα στα «Kill Bill» και «Sense8», όπως σας είχαμε πει, http://www.moveitmag.gr/news/skinothetiko-ntempoyto-tis-ntaril-hana-einai-arketa-paradoxo/57714 αποφάσισε να πραγματοποιήσει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο. Για την ακρίβεια δεν θεωρεί εαυτόν ως σκηνοθέτρια και σεναριογράφο της ταινίας (που πράγματι είναι), αλλά αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τα credits, θα δει ότι αντί για «written and directed by» γράφει «auteur Daryl Hannah», κάτι που ούτε ο J.L. Godard δεν είχε τολμήσει να κάνει... Η auteur, λοιπόν, αποφάσισε να δημιουργήσει μία παράδοξη, όπως λέει και ο τίτλος, ταινία, ένα ποιητικό και μουσικό western φαντασίας, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο σύντροφός της και τραγουδιστής Neil Young μαζί με την μπάντα του, «Promise of the Real», ενώ εμφανίζεται και ο Willie Nelson.

Η ταινία χρησιμοποιεί αρκετά στοιχεία από το είδος των western, όπως τα ερημικά τοπία, η Άγρια Δύση, ήρωες που θυμίζουν Clint Eastwood από ταινίες του Sergio Leone και ιδίως ο μοναχικός ήρωας του Neil Young, με το προσωνύμιο «Ο Άνδρας με το Μαύρο Καπέλο», θυμίζοντας και λίγο Ed Harris από «Westworld». Η ταινία (που στριμάρει πλέον στο Netflix), θα μπορούσε να είναι ένα ποιητικό western ταξίδι αναζήτησης του χαμένου χρόνου- που θα έλεγε και ο Προυστ, με στοιχεία επίσης από τον φελινικό μαγικό ρεαλισμό (μία σκηνή της ταινίας είναι ξεκάθαρη αντιγραφή μίας πασίγνωστης σκηνής του 8 ½ του Fellini). Αντιθέτως, στην πραγματικότητα ενώ ξεκινάει σαν κάτι τέτοιο, εξελίσσεται σαν ένα ντοκιμαντέρ που προβάλλει στιγμιότυπα από πρόβες και συναυλίες της μπάντας, ενώ όσο προχωράει τόσο περισσότερο κλείνεται στον εαυτό του και εγκλωβίζεται στην παραδοξότητά του.

Φέρνει στο μυαλό τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία του σινεμά του Terrence Malick. Έχει δηλαδή την ίδια φυσιολατρική αισθητική, με τα εξαιρετικά πλάνα που σε μαγεύουν και σε ταξιδεύουν και ταυτόχρονα ένα ασυνάρτητο σενάριο, με ιδέες ατάκτως ερριμμένες, μπολιασμένες με αρκετές δόσεις αμπελοφιλοσοφίας. Φέρνει ίσως στη μνήμη το «Song to Song» του Malick, λόγω της αποσπασματικότητας και του στοιχείου της μουσικής και των συναυλιών. Ωστόσο, ο Αμερικανός σκηνοθέτης, παρά το ελλειπτικό και δυσπρόσιτο σινεμά της όψιμης φάσης του, φαίνεται να έχει ένα όραμα πίσω από αυτό, που κάποιες φορές δεν του βγαίνει. Η ταινία της Daryl Hannah, εμφανέστατα πρόχειρα και γρήγορα φτιαγμένη (3 μέρες κράτησαν τα γυρίσματα) δεν καταφέρνει να πείσει ότι έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της, πέραν του να αποτυπώσει κάποιες χαλαρές στιγμές του μουσικού συγκροτήματος. Αν είχε σκοπό να κάνει κάτι τέτοιο, τότε πιθανόν να το πετύχαινε, τώρα που προσποιείται όλη η ταινία ότι θέλει να μιλήσει για τη ζωή, για τον χρόνο και άλλα βαρύγδουπα, δυστυχώς αποτυγχάνει.

Παύλος Γκουγιάννος

Πρώτη δημοσίευση: 26 Μαρτίου 2018, 15:45
Ενημέρωση: 26 Μαρτίου 2018, 15:45
Τίτλος:
Paradox (Paradox)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
73
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos