Liberal Arts

Στην παγίδα του στερεότυπου

Το χαμηλόφωνο αυτό φιλμ προσπαθεί να αγγίξει το στερεότυπο της κρίσης των 35, με ανάλαφρο και στρωτό τρόπο, αναπαράγοντας με τη σειρά του διάφορες τυπικές αφηγηματικές φόρμες, ίσως αναπόφευκτα, αφού μιλάμε για τον επικρατούντα τύπο ανθρώπου στο δυτικό κόσμο. Γεννιούνται σκέψεις πάνω στο τι σημαίνει ωρίμανση-αν υπάρχει τελικά κάτι τέτοιο, ή αν κάθε στιγμή έχει μόνο τον αυτοτελή σκοπό της παρουσίας της στο σύννεφο στιγμών της προσωπικής ιστορίας κάθε ανθρώπου.

Ο ήρωάς μας εδώ δυσκολεύεται να ζήσει, αφού έχει εγκλωβιστεί σε έναν αόρατο σκοπό της ύπαρξής του, επιβεβλημένο από τον τρόπο ζωής που έχει επικρατήσει, που όμως του είναι ασαφής και τον μπερδεύει. Τα βήματά του τον φέρνουν στο Πανεπιστήμιο όπου κάποτε φοιτούσε, για να κλείσουν κάποιοι κύκλοι και να ανοίξουν κάποιοι άλλοι, να απομυθοποιηθούν πρόσωπα και καταστάσεις και να τσαλακωθεί το περίβλημα από σελίδες που είχε χτίσει γύρω του, ώστε να αφεθεί στην επαφή με τους άλλους. Δυστυχώς είναι, ταυτόχρονα, παρούσα, η αναπαραγωγή άλλων επιφανειακών αναπαραστάσεων ανθρώπων και σχέσεων, όπως η καθηγήτρια λογοτεχνίας που στο βάθος είναι δυστυχισμένη ή ο ρομαντικός φοιτητής με αυτοκτονικές τάσεις,

Στην εκπνοή της ταινίας, η ηρεμία που δίνει η πραγματική άνεση μεταξύ ανθρώπων απλώνεται, μαζί με την αίσθηση οτι οι σχέσεις είναι νησίδες μεγαλώματος και όχι δεσμεύσεις υπαγορευμένες από κάτι αόρατο και αγχωτικό. Ωστόσο, η αμηχανία που προκαλεί η γρήγορη και αναμενόμενη τακτοποίηση των καταστάσεων που περιβάλλουν τον ήρωα προβληματίζει και ξενίζει, πέφτοντας, ως προς της λύση, στην παγίδα ίσως του ίδιου στερεότυπου που γίνεται προσπάθεια να ανατραπεί.

Εύη Αβδελίδου

www.thinkingonfilms.blogspot.com