Kill list

Delicatessen ή σαλάτα;

Έχετε ακούσει, φαντάζομαι, το κλισέ «δύο ταινίες σε μία». Εδώ, ακόμα και αυτό υστερεί. Τρία (μη σου πω και παραπάνω) είδη ταινιών προσπαθεί να χωρέσει ο σκηνοθέτης εδώ, αλλά ενώ δείχνει να τα κατέχει ξεχωριστά, τα συνδέει με αρκετά άκομψο τρόπο, μέχρι που σε κάνει να νομίζεις ότι έβαλε κάποιο σχετικό στοίχημα με τους φίλους του...

Ξεκινά σαν ένα οικογενειακό δράμα με την ανεργία να δημιουργεί εντάσεις και νευρικότητα και τον ίδιο τον Ουίτλι (προφανώς τον σταρ της ταινίας!) να χειρίζεται πολύ καλά την κάμερα στο χέρι και να επιτυγχάνει ρεαλισμό και αμεσότητα.

Διατηρώντας αμείωτο τον κυνισμό του στην ματιά και τον νατουραλισμό (στα όρια του Δόγματος) στην χρήση της κάμερας, στην συνέχεια τον απορροφά ένα υπερβίαιο θρίλερ με ροπή προς την ωμότητα, που έχει σαν αποτέλεσμα σχεδόν σοκαριστικές σκηνές δολοφονίας, αλλά και υπερβολικό μυστικισμό και συγκράτηση ως προς τις ερμηνείες των ηθοποιών του.

Και φτάνουμε στο τελευταίο 20λεπτο που είναι για πολλές... ουσίες: Από το πουθενά (και χωρίς καμία ουσιαστική εξήγηση) προκύπτει ένα παγανιστικό θρίλερ τρόμου, εμφανώς επηρεασμένο από το Wicker Man, που σοκάρει μεν, χωρίς να προσθέτει απολύτως τίποτα στην οικονομία του φιλμ, δε.

Άλλα ντ’άλλων.

Απόστολος Κίτσος