I think we're alone now

Σύνοψη: Μετά τον αφανισμό της ανθρωπότητας από αδιευκρίνιστη αιτία, ο Ντελ βρίσκεται ολοκληρωτικά μόνος στην πόλη όπου μεγάλωσε και διαμένει προσπαθώντας να δώσει ένα σωστό τέλος στους αποθανόντες. Έτσι, παράλληλα με τον αγώνα επιβίωσης του, θάβει τα πτώματα που έχουν μείνει πίσω. Η καθημερινότητα του θα διαταραχθεί όταν από το πουθενά εμφανίζεται η νεαρή Γκρέις η οποία γοητευμένη από τον τρόπο ζωής του Ντελ αποφασίζει να μείνει μαζί του.

Άποψη: Με μακρά πορεία ως διευθύντρια φωτογραφίας αλλά περισσότερο αναγνωρίσιμη μετά το “Meadowland” και το "Kill your darlings" και κυρίως από τον τυφώνα “The Handmaid’s Tale” για το οποίο βραβεύτηκε με Emmy σκηνοθετώντας μάλιστα 3 επεισόδια, η Ριντ Μοράνο επιδεικνύει για ακόμα μία φορά τις ικανότητες της στην καρέκλα του σκηνοθέτη, βαδίζοντας στα γνώριμα μονοπάτια της κινηματογραφικής δυστοπίας. Η ίδια δεν δυσκολεύτηκε να ακολουθήσει μια αρμόζουσα προσέγγιση για το είδος, δείχνοντας την μοναξιά του πρωταγωνιστή αλλά δίχως να τον καθιστά απελπισμένο λόγω αυτής. Ο Πάτρικ Ντίκλαντζ στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι καθόλα συμφιλιωμένος με την ζωή του και μάλιστα της δίνει ένα νέο νόημα αφού η πρότερη έννοια της έχει εξολοθρευτεί μαζί με την ανθρωπότητα.

Όπως θα περίμενε κανείς, σε αυτά τα εισαγωγικά πλάνα εξοικείωσης με τον χαρακτήρα, δεν έχουμε δράση παρά μία κοφτή παρουσίαση της ρουτίνας του Ντελ που εν τέλει διαταράσσεται από την εισβολή της Γκρέις. Η αιθέρια Ελ Φάνινγκ (“The Beguiled”) αποδεικνύεται μία άναρχη ύπαρξη, εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτή του Ντελ, που προσωρινά ανεβάζει τις εντάσεις στην υπερβάλλουσα αυτή ησυχία της πόλης, χωρίς ωστόσο να φαίνεται αρκετή για να ιντριγκάρει το μυαλό του θεατή για το μέλλον αλλά και για το παρελθόν.

Διότι το παρελθόν είναι αυτό που την οδήγησε στην έρημη αυτή πόλη και στον δρόμο του Ντελ όμως δίνονται ψήγματα πληροφοριών για την δική της πορεία μέχρι εκεί, καθώς ο σεναριογράφος Μάικ Μακόφσκι, με εμπειρία σε ταινία μεγάλου μήκους μονάχα από το περσινό “Take Me”, απασχολείται με την ίδια προς το τέλος της ταινίας. Ως εκ τούτου, το φινάλε είναι ένα απροετοίμαστο κουβάρι γρήγορων απαντήσεων που οδηγεί στην κορύφωση ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές αλλά και τους εξαιρετικούς δεύτερους ρόλους από τους Πολ Τζιαμάτι και Σαρλότ Γκενσμπούρ που δεν είναι απαραίτητα κακογραμμένο αλλά τονίζει αυτό που φοβόμασταν από την αρχή. Η ιστορία του Ντελ και της Γκρέις ήταν μόνο μία παρένθεση ελάχιστα ενδιαφέρουσα μπροστά στο δυστοπικό δράμα που θα μπορούσε να στηθεί με την αρχική ιδέα του Μακόφσκι. Και θα προτιμούσαμε να βλέπαμε εκείνο.