The discovery

Σύνοψη: Στο κοντινό μέλλον και αφού έχει αποδειχθεί η μετά θάνατον ζωή, όλο και περισσότεροι άνθρωποι εκτελούν την απονενοημένη πράξη με την ελπίδα για μια ζωή από την αρχή στην αντίπερα όχθη. Μέσα σε αυτήν την τραγική κατάσταση, ο Γουίλ συναντά την Άιλα. Ο Γουίλ, επιφυλακτικός με τα νέα δεδομένα και η Άιλα, έτοιμη να αγκαλιάσει την ευκαιρία που της δίνεται. Η ζωή (ή ο θάνατος;) θα τους φέρει κοντά για να ξεκινήσουν την δική τους, καινούργια πραγματικότητα.

Άποψη: Εάν όλο το νόημα της ταινίας μπορούσε να συμπτυχθεί σε μία μόνο σκηνή, αυτή θα ήταν η πρώτη. Το πώς ένας γιατρός (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) νιώθει τέτοια ικανοποίηση με την ανακάλυψη του και η ενοχική του αυτή απόλαυση τον καθιστά ανίκανο να νιώσει υπεύθυνος για τα εκατομμύρια ανθρώπων που επιλέγουν να αυτοκτονήσουν είναι αποκρουστική, μέχρι που βλέπει τις συνέπειες των  πράξεων του μπροστά στα μάτια του και το αρχικό σοκ συνείδησης τον αφήνει άλαλο.

Στο ίδιο μήκος κύματος προσπαθεί να σταθεί και η υπόλοιπη ιστορία μόνο που αυτοκαταστρέφεται σιγά σιγά μην έχοντας ξεκάθαρο νοητικό στόχο ως προς την αφήγηση και μπλέκοντας μικρές λεπτομέρειες, αχρείαστες στην πλεινότητά τους, ώστε να καταλήξει σε μία ρομαντική επιστημονική φαντασία. Θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με ένα κράμα από I, Origins και The Eternal Sunshine of the Spotless Mind αλλά δεν καταφέρνει να φτάσει εκεί ενώ αρχικά το σχέδιο ήταν φιλόδοξο και είχε όλες τις προδιαγραφές, αφού σκηνοθέτης και σεναριογράφος ήταν οι δημιουργοί και τουThe One I Love, μία ταινία που και αυτή μοιράζεται στοιχεία φαντασίας και ρομαντισμού και τα ξεδιπλώνει αποδοτικότερα και με περισσότερη χάρη.

Η Ρούνι Μάρα φαίνεται ότι είχε βάλει στόχο για το 2017 να πάρει μέρος σε αρκετά περίεργες ταινίες (no pun intended) και το The Discovery είναι μία από αυτές καθώς μαζί με τον συμπρωταγωνιστή της Τζέισον Σίγκαλ (Forgetting Sarah Marshall, How I Met your Mother) μοιράζονται σιωπές και βλέμματα, όπως και βαθυστόχαστες συζητήσεις για την ψυχή και τον άνθρωπο, την ζωή και τον θάνατο και την ατέρμονη αναζήτηση του σκοπού της ύπαρξης. Το κλίμα βαραίνει για να δικαιολογήσει την αβάσταχτη υπόσταση των ανθρώπων και την παραίτηση τους από το καθετί υπαρκτό με την πεποίθηση ότι στην άλλη πλευρά θα είναι καλύτερα, χωρίς να χρειαστεί να παλέψουν με τους δαίμονές τους.

Ο γιατρός και πατέρας του Γουίλ δεν σταματά τις καινούργιες ανακαλύψεις που αφορούν τις μνήμες των ανθρώπων, που σύντομα θα γίνουν ο βασικός άξονας της ταινίας και θα φέρουν τους χαρακτήρες πιο κοντά, επιτρέποντας τους να αφηγηθούν την ιστορία τους, τα οικογενειακά τους μυστικά και εντέλει να απελευθερωθούν πνευματικά. Οι συναισθηματικοί δεσμοί ισχυροί και ανθεκτικοί ακόμα και μετά την –λίγο κλισέ- ανατροπή, οδηγούν σε ένα βεβιασμένο φινάλε, το οποίο ναι μεν σε αφυπνίζει από την κοιλιά που υπήρχε προηγουμένως, δεν καταφέρνει δε να σε πιάσει εξ απίνης και να σε τραντάξει κατεδαφίζοντας σου όλες τις θεωρίες περί άλλων ζωών και χρονικού συνεχές.

Ενδιαφέρουσα αρχική ιδέα με ένα μικρό χάσιμο στην υλοποίηση και στην ουσία, που άλλοτε κουράζει άλλοτε συγκινεί και σίγουρα δεν πρωτοτυπεί στην πορεία της, αφήνοντας  την μετέπειτα διάθεση του θεατή μετέωρη στο κενό.