Bird Box

Ένα από τα φετινά δυνατά χαρτιά του Netflix που συνέχισε την παραγωγή ταινιών που πολλοί θα ήθελαν να δουν στην μεγάλη οθόνη, είναι και το Bird Box της Susanne Bier, το οποίο μάλιστα παρακολούθησαν με το καλημέρα πάνω από 45 εκατομμύρια λογαριασμοί, αποτελώντας έτσι την ταινία με τις περισσότερες θεάσεις μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας.

Αξίζει τον ντόρο;

Δυστυχώς όχι. Αποτελεί άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα εκείνων των θρίλερ με καλή βασική ιδέα, αλλά που δεν…

Η ιστορία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Josh Malerman και μας διηγείται τη περιπέτεια της Mallory, μιας γυναίκας που προσπαθεί να σώσει τα παιδιά της από μια μετα-αποκαλυπτική επιδημία που ξεσπά, με τον κόσμο να γίνεται αυτοκαταστροφικός χωρίς εμφανή αιτία, ενώ δεν πρέπει να αντικρίζουν είτε το φως της ημέρας, είτε κάποιον μολυσμένο.

Το βιβλίο δεν το έχουμε διαβάσει, αλλά το σενάριο (από τον Έρικ Χέισερερ του Arrival παρακαλώ…) είναι απελπιστικά κακογραμμένο, με τεράστιες τρύπες στην πλοκή και το κυριότερο χωρίς να εξηγεί τι και πως, ενώ πέφτει και σε συνεχείς αντιφάσεις που μπερδεύουν, αποσυντονίζουν και εν τέλει το εγχείρημα καταντά κουραστικό, παρά την υποσχόμενη αρχή και τις τίμιες προσπάθειες του καστ (ειδικά από τους Μάλκοβιτς, Γουίβερ, Χολάντερ) να αποτυπώσει τον τρόμο, την αγωνία, τον προβληματισμό, την διαβολική ορμή.

Γιατί αυτό το «πνεύμα» με τις φωνές που ακούς σαν από το υποσυνειδητό σου, άλλους τους μεταβάλλει σε αυτοκτονικά όντα και άλλους τους υπνωτίζει;

Γιατί κάποιοι άλλοι δεν παθαίνουν κάτι, απλά μετατρέπονται σε αδίστακτους δολοφόνους;

Στέκει μια ταινία με υπερφυσικά και εξωγήινα «τέρατα» χωρίς να τα δείχνει ούτε δευτερόλεπτο;

Για να μην αναφερθούμε στο τελευταίο ημίωρο, όπου το φιλμ είναι ουσιαστικά παρατημένο στην τύχη του, με την εντελώς υπερεκτιμημένη Δανή σκηνοθέτιδα Σουζάνε Μπίερ, να μην  ασχολείται καν να στήσει ένα τέλος της προκοπής και εν τέλει να παραδίδει ένα εντελώς αδιάφορο post-apocalyptic δραματικό θρίλερ.