The Kingmaker

Σύνοψη: Η Ιμέλντα Μάρκος, πάλαι ποτέ Πρώτη Κυρία των Φιλιππινών και διαχρονικό σύμβολο της υπερβολής, αποκαλύπτεται στο ντοκιμαντέρ της Λόρεν Γκρίνφιλντ.

Γνώμη: «Υπάρχει μόνο αντίληψη, δεν υπάρχει αλήθεια» λέει περίπου στα μέσα του «Τhe Kingmaker» η Ιμέλντα Μάρκος και η φράση αυτή συνοψίζει εξαιρετικά τόσο την ίδια την τέχνη του ντοκιμαντέρ όσο και τη σύγχρονη κυριαρχία των fake news.

Για όσους δεν την γνωρίζουν, η Ιμέλντα Μάρκος υπήρξε μια καλλονή νεαρή ταπεινής καταγωγής, η οποία είχε την τύχη να τραβήξει την προσοχή του Φερδινάντο Μάρκος, πρώην προέδρου και δικτάτορα των Φιλιππινών και έτσι βρέθηκε να διατελεί χρέη Πρώτης Κυρίας της χώρας το -ψυχροπολεμικά κρίσιμο- διάστημα 1965-1986.

Όσο οι Μάρκος βρίσκονταν στην εξουσία, μέχρι την άτακτη φυγή τους στη Χαβάη μετά τη λαϊκή επανάσταση του 1986, η Ιμέλντα είχε καταφέρει να γίνει ένα διεθνές όνομα. Ο σύζυγός της την έστελνε να συναντήσει από αρχηγούς κρατών (από την οθόνη παρελαύνουν μεταξύ άλλων οι Ρίτσαρντ Νίξον, Σαντάμ Χουσέιν και Μάο σε αρχειακά κλιπ) μέχρι σημαντικές προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Άντι Γουόρχολ, και η Ιμέλντα ήξερε πώς να τραβάει τα βλέμματα, τόσο με την ομορφιά και το στυλ της όσο και με την φαινομενικά ανάλαφρη προσωπικότητά της («Καμιά φορά είναι χρήσιμο να μην σε παίρνουν στα σοβαρά» λέει χαρακτηριστικά σχετικά με τις συναντήσεις της με τους διάφορους ισχυρούς άντρες).

Στα 90 της πλέον, η Ιμέλντα άνοιξε τις πόρτες του διαμερίσματός της στη Μανίλα στη Λόρεν Γκρίνφιλντ και αποφάσισε να μοιραστεί στην κάμερα τη δική της αντίληψη για τον αντίκτυπο που είχε η προεδρία του συζύγου της στο λαό των Φιλιππινών, τον οποίο η ίδια θεωρεί ότι αντιμετωπίζει όπως μια μητέρα τα παιδιά της, αλλά και στη δική της ζωή. Και γρήγορα αποδεικνύεται ότι η Ιμέλντα είναι μια πρώτης τάξεως αναξιόπιστη αφηγήτρια, μια γυναίκα αμετανόητη και εγκληματικά ανίδεη (ή τουλάχιστον έτσι θέλει να δείχνει), ένας θύτης που φοράει τη μάσκα του θύματος για να αποποιηθεί των ευθυνών της και να διαμορφώσει μια ευνοϊκή εικόνα για την ίδια και την οικογένειά της, η οποία αποσκοπεί μόνο στο να παραμείνουν μέλη της οικογένειάς της σε κυβερνητικές θέσεις και να συνεχιστεί η πολιτική δυναστεία των Μάρκος.

Ευτυχώς, η Αμερικανίδα φωτογράφος και σκηνοθέτης Λόρεν Γκρίνφιλντ έχει μεγάλη εμπειρία στην καταγραφή του ακραίου πλούτου και της μανίας για εξουσία, έχοντας στρέψει την κάμερά της στην πλουτοκρατία στα «Generation Wealth» (2018/θα το βρείτε στο Amazon Prime) και «The Queen of Versailles» (2012).

Συνεπώς, αφήνει την Ιμέλντα να σαγηνεύσει τον θεατή με τις ιστορίες της και το έμφυτο χάρισμά της στην πρώτη ώρα του «The Kingmaker» για να του ρίξει στη συνέχεια μια γερή γροθιά στο στομάχι, με τις αφηγήσεις ανθρώπων που επέζησαν από βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της επιβολής στρατιωτικού νόμου στη χώρα από τον Μάρκος.

Αλλά και τα γενικότερα αποτελέσματα της υπερβολής και της σπατάλης των κρατικών πόρων από τους Μάρκος που έφερε τις Φιλιππίνες στη σημερινή τους κατάσταση και οδήγησε στην εκλογή ενός ημίτρελου προέδρου, του Ροντρίγκο Ντουτέρτε, ο οποίος θεωρεί επιβολή δημόσιας τάξης τις εφόδους αστυνομικών σε σπίτια πολιτών και την εκτέλεσή τους.

Έτσι, με αφορμή το πορτρέτο μιας γυναίκας, η Γκρίνφλιντ τελικά κατορθώνει το πορτρέτο μιας χώρας και ενός λαού καταδικασμένου να επαναλαμβάνει τα λάθη του παρελθόντος, θαμπωμένου καθώς είναι από ισχυρές προσωπικότητες, όπως η Μάρκος (που σε μια σκηνή μοιράζει χαρτονομίσματα σε παιδιά στους δρόμους της Μανίλα γιατί δεν αντέχει να βλέπει τη φτώχεια τους) και ο Ντουτέρτε με τον εμπρηστικό λόγο και τις ακραίες τακτικές του (δεν είναι τυχαίο ότι στους θαυμαστές του συγκαταλέγεται ο Ντόναλντ Τραμπ).

Εξοργιστικό, αλλά απαραίτητο, το «Τhe Kingmaker» δείχνει τι συμβαίνει όταν η αντίληψη περνιέται για αλήθεια και γίνεται μέσο χειραγώγησης και κατακτά με άνεση μια θέση ανάμεσα στα καλύτερα ντοκιμαντέρ της δεκαετίας.