You should have left

Σύνοψη: Ο Θίο Κόνροι, ένας επιτυχημένος μεσήλικας με δύσκολο παρελθόν, βλέπει την σχέση του με την γυναίκα του Σουζάνα να καταρρέει. Σε μία προσπάθεια επανασύνδεσης, καταφεύγει μαζί με την γυναίκα του και την εξάχρονη κόρης τους, Έλλα, σε ένα απομονωμένο σπίτι στην Ουαλία. Στην αρχή οι τρεις τους είναι ενθουσιασμένοι, αλλά η κρυψίνοια της Σουζάνα σε συνδυασμό με τον ζηλιάρη χαρακτήρα του Θίο βαραίνουν την ατμόσφαιρα. Τα παιχνίδια που θα αρχίσει να παίζει το ίδιο το σπίτι ωστόσο θα είναι χειρότερα.

Άποψη: Από το “Patriot’s Day” του 2016 είχαμε να δούμε στην μεγάλη οθόνη τον Κέβιν Μπέικον ενώ δεν μας έλειψε στο τηλεοπτικό κομμάτι αφού στο “City on a Hill” έδωσε ρεσιτάλ υποδυόμενος διεφθαρμένο αστυνομικό. Στο “You Should Have Left” δεν έχει το κατάλληλο έδαφος για να ξεδιπλώσει το μπρίο του καθώς ο έντονος ψυχολογικός τρόμος τον κρατούσε περιορισμένο αλλά και πάλι δεν πέρασε απαρατήρητη η ερμηνεία του. Ο ρόλος του Θίο (που αρχικά θα πήγαινε στον Νίκολας Κέιτζ) κρατάει μία αμφισημία, ένα θολό τοπίο για το παρελθόν του, μία αμφιβολία εάν είναι ο villain ή ο ήρωας. Γοητευτικός υπό αυτήν την έννοια, ειδικά όταν προσπαθεί να φέρει κοντά του την κατά 23 χρόνια μικρότερή του Αμάντα Σέιφριντ, και από την αρχή αντιλαμβανόμαστε την επιρροή του ψυχρού σπιτιού επάνω του.

Τα θεμέλια ωστόσο δεν είναι τα ιδανικά και γι’ αυτό οι ρωγμές από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ντέιβιντ Κεπ είναι ευδιάκριτες και δυστυχώς καταδικαστικές. Τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο, διότι σίγουρα κανείς δεν ξεκινάει το “You Should Have Left” με την ελπίδα ότι θα βρει ένα κρυμμένο διαμάντι. Και όμως, για το είδος του βλέπεται σχετικά ευχάριστα χωρίς να απαιτεί ιδιαίτερη προσήλωση ενώ κατά καιρούς παρουσιάζει και ουσιαστικό ενδιαφέρον.

Ο Κέβιν Μπέικον σηκώνει όλο το βάρος της αφήγησης, η οποία μοιάζει εντελώς σαν έργο του Στίβεν Κινγκ με το δυσοίωνο περιβάλλον, την διαστρέβλωση πραγματικότητας και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του κεντρικού ήρωα, ενώ βασικά η ιστορία προέρχεται από το ομώνυμο βιβλίο του γνωστού συγγραφέα Ντάνιελ Κέλμαν. Συμπαθητική η κορύφωση, διστακτικά εκτελεσμένη αναμφίβολα από τον Κεπ, χωρίς την ένταση ή την διάρκεια που περιμέναμε συγκριτικά με αυτό που έχτιζε από το ξεκίνημα.

Μέσα σε όλα αυτά, ευχάριστη έκπληξη ήταν το λιτό αλλά αισθητό soundtrack από τον Τζεφ Ζανέλι, πλήρως εναρμονισμένο με την κοφτή ατμόσφαιρα και την αγωνία του Θίο να κατανοήσει και να εκλογικεύσει αυτά που βλέπει. Με μία πρόταση όμως, κάποιος έξω από τον χορό, εξηγεί πολύ απλά στον Θίο αυτό που αδυνατεί ο ίδιος να καταλάβει: «Ένα μυρμήγκι ποτέ δεν θα καταλάβει τι είναι ένας καθεδρικός ναός»

Δείτε το χωρίς υψηλές απαιτήσεις: τότε θα σας αρέσει.