Seberg

Σύνοψη: Η ζωή της Αμερικανίδας ηθοποιού Τζιν Σίμπεργκ κατά την διετία 1968-1970 όταν το FBI παρακολουθούσε στενά την καθημερινότητά της λόγω της δημόσιας υποστήριξής της στο κίνημα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της σχέσης της με τον Αφροαμερικανό Χακίμ Τζαμάλ.

Άποψη: Ενσαρκώνοντας τον ρόλο της Πατρίτσια στο “Breathless” του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, η Τζιν Σίμπεργκ έμελλε να γίνει το πρόσωπο της Nouvelle Vague, να αγαπηθεί πολύ και να μισηθεί άλλο τόσο για τις πεποιθήσεις της. Μία κινηματογραφική ζωή που μετατράπηκε σε πολιτικό θρίλερ και την ακολούθησε μέχρι τον τάφο ήταν αρκετή για να δώσει ένα biopic στο μέλλον ακόμα και αν το συγκεκριμένο δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Έχοντας σαφώς ορισμένο χρονοδιάγραμμα στην περίοδο όπου κάθε κίνησή της καταγραφόταν, το “Seberg” σκηνοθετημένο από τον Μπένεντικτ Άντριους του “Una” τα πάει καλά με τα γεγονότα αλλά αδυνατεί να συλλάβει την αληθινή προσωπικότητα πίσω από το όνομα όπως και τον ασφυκτικό κλοιό μέσα στον οποίο εγκλωβίστηκε για πάντα.

Και αφού μιλάμε για πρόσωπα, ας μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Η Κρίστεν Στιούαρτ έχει δείξει διαγωγή αρκετά ικανοποιητική ώστε να μπορεί να διαλέγει με μεγαλύτερη άνεση πλέον τα πρότζεκτ στα οποία συμμετέχει. Όπως και η Σίμπεργκ, η Στιούαρτ είναι μία Αμερικανίδα που τα τελευταία χρόνια τα έχει πάει πολύ καλά στην Γαλλία, με τον Ολιβιέ Ασαγιάς να την σκηνοθετεί σε “Clouds of Sils Maria” και “Personal Shopper”, ενώ απέσπασε και ένα Βραβείο Σεζάρ. Φυσικά, η ανοδική της πορεία και οι καλές της σχέσεις με την χώρα δεν της δίνουν τα απαραίτητα για να αποδώσει την αύρα της Σίμπεργκ, αν και πολλές στιγμές η φυσιογνωμία της την κάνει να σκοντάφτει επάνω της ενστικτωδώς.  Ως εκ τούτου, η ερμηνεία είναι ένα στοιχείο που θα μπορούσε εύκολα να καλυφθεί μέσα σε μία ενδιαφέρουσα ιστορία, μόνο που οι Γουοτερχάουζ και Σράπνελ (“The Aftermath”) αφηγούνται μία φιλική προς το κοινό εκδοχή της αληθινής ιστορίας, τουλάχιστον όσον αφορά το FBI.

Ο πάντα ευπρόσδεκτος Τζακ Ο’Κόνελ υποδύεται έναν του σώματος στο πλευρό του Βινς Βον, όμως εδώ είναι ένας χαρακτήρας πλασματικός αναφορικά με την ιστορία και δεν βλέπουμε την αναγκαιότητά του μέσα σε αυτήν, εκτός και αν το good cop-bad cop routine είναι υποχρεωτικό στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Εάν μία τέτοια περίπτωση είναι απίθανη, τότε η χρήση ενός υποθετικού χαρακτήρα που προσπαθεί να προειδοποιήσει την ψυλλιασμένη Σίμπεργκ και να την προφυλάξει, είναι το λιγότερο παραπλανητική σε μία ταινία που στέκεται ως biopic.

Χτίζοντας την υπόλοιπη ταινία, ο Άντριους αναβιώνει κάποιες γνωστές στιγμές της ηθοποιού με την βοήθεια της Στιούαρτ, προσπαθώντας έτσι να δώσει με την βία την αίσθηση της Σίμπεργκ που του διαφεύγει. Στυλιστικά και κοινωνικά πέφτει μέσα, και με τον Άντονι Μακί ως τον Αφροαμερικανό σύντροφό της ηθοποιού πασχίζει να συμπληρώσει το κάδρο μιας πραγματικότητας, όμως αυτή είναι κάτι περισσότερο από  τους κλισέ διαλόγους που ανταλλάσσουν  ως ζευγάρι.

Ευτυχώς, το πικρό τέλος της ηθοποιού δεν ήταν μέσα στις επιδιώξεις του σκηνοθέτη, αφού το “Seberg” τελειώνει λίγο μετά από τον θάνατο της κόρης της δύο μέρες μετά την γέννησή της. Αναλογικά, μπορεί και εκείνο να ήταν εξίσου προσβλητικό στην μνήμη της.