Ένα ρολόι χτυπά. Ακούμε τον κρότο των δεικτών, καθώς ο χρόνος περνά, με αυξανόμενη ένταση. Άνθρωποι ξυπνάνε, έτοιμοι να ξεκινήσουν τη μέρα τους. Το ρολόι συνεχίζει να χτυπά. Κάτι μεγάλο πρόκειται να συμβεί. Βρισκόμαστε σε ένα απομακρυσμένο χωριό κάπου στα βάθη της μακρινής Ινδίας. Το χωριό, χτισμένο στους πρόποδες ενός βουνού, περιβάλλεται από αχανείς εκτάσεις ζούγκλας. Το ίδιο, όπως και οι κάτοικοι του, αποτελούν μια μικρή κουκκίδα πολιτισμού μέσα στην ατέλειωτη φύση που, κυριολεκτικά και μεταφορικά, παραμονεύει να τους καταβροχθίσει.

Το ρολόι σταματά. Ο χασάπης κομματιάζει το κρέας σ’ έναν υπαίθριο πάγκο και ορδές ανθρώπων περιμένουν να πάρουν το μερτικό τους. Μιλάνε δυνατά, ο ένας πάνω στον άλλο, και σπρώχνονται. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και μάλλον αυτός ο ατέλειωτος θόρυβος, εντελώς ανοίκειος για έναν δυτικό, είναι η καθημερινότητά τους. Τους παρατηρούμε να περνάνε την μέρα τους φωνακλάδικα και συνωστισμένα. Η κανονικότητα τους διακόπτεται όταν ένας άγριος βούβαλος παθαίνει αμόκ και ξεφεύγει. Από εκεί και πέρα, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι μαζεύονται για να τον κυνηγήσουν, με πυρσούς και ξύλα, προχωρώντας βαθύτερα και βαθύτερα μέσα στην πυκνή, τροπική βλάστηση.

Η σκηνοθετική κατεύθυνση είναι άρτια και η φωτογραφία πραγματικά εκπληκτική. Υπάρχουν πλάνα που θα ζήλευε οποιοσδήποτε σκηνοθέτης, ανεξαρτήτως budget ή προσόντων, και που σίγουρα δε περιμένεις σε ένα arthouse indie απ’ την Ινδία. Ωστόσο, ανά στιγμές, η ταινία φαίνεται overdirected (αν υπάρχει αυτός ο όρος) με τόση έμφαση στην εικόνα, που η αφήγηση δεν την προλαβαίνει. Μια ακατέργαστη, βίαιη ενέργεια, με εκατοντάδες ανθρώπους να τρέχουν ουρλιάζοντας για ολόκληρα δεκάλεπτα, κατακλύζει την οθόνη. Το αποτέλεσμα σοκάρει αλλά και κουράζει. Όσο η ταινία πλησιάζει το τέλος της, η πειραματική διάθεση αυξάνεται. Από μια μικρή ιστορία για έναν βούβαλο που ξέφυγε, μεταμορφώνεται σε μια αλληγορία για την φύση του ανθρώπου ή μια κριτική στην ταξική ανισότητα ή δεν ξέρω κι εγώ τι, θυμίζοντας έντονα το Mother του Darren Aronofsky, χωρίς όμως το εστιασμένο βλέμμα και τις άψογα μετρημένες ερμηνείες.

Αναντίστοιχα με την εικόνα, το σενάριο έχει πολλά προβλήματα. Οι διάλογοι είναι αδύναμοι και οι χαρακτήρες αδιάφοροι. Είναι μάλλον απίθανο να θυμάστε κάποιον, αφού τελειώσει. Η ταινία πνίγεται στο θόρυβο και παρόλο που το αισθητικό αποτέλεσμα διεγείρει, το πρώτο μέρος καταλήγει σχεδόν ακατανόητο. Το λιγοστό χιούμορ είναι άστοχο και σίγουρα δεν θα βρει απήχηση στο δυτικό κοινό. Πρόκειται για μια απλούστατη ιδέα γυρισμένη  με εξαιρετικά σύνθετο τρόπο, με αποτέλεσμα μια ανισόρροπη εμπειρία εξαιρετικής κινηματογράφησης και ελλειμματικού σεναρίου.

Mηνάς Φραντζέσκος

Πρώτη δημοσίευση: 20 Μαΐου 2020, 03:10
Ενημέρωση: 20 Μαΐου 2020, 03:10
Τίτλος:
Jallikattu
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
95
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos