Σύνοψη: Τέσσερις Αφρο-Αμερικανοί βετεράνοι επιστρέφουν στο Βιετνάμ δεκαετίες μετά από τον πόλεμο για να βρουν τη σορό του αρχηγού τους και έναν θαμμένο θησαυρό.
Άποψη: Ο Σπάι Λι έχει επιστρέψει πλέον για τα καλά. Αν θεωρήσουμε ότι είχε να κάνει πολύ καλή ταινία από την «25η Ώρα» του 2002, το 2017 πραγματοποίησε ένα δυναμικό comeback, πρώτα με την σειρά του Netflix «She’s Gotta Have It» -βασισμένη σε παλαιότερη ταινία του- και το 2018 με το πολύ καλό «BlacKkKlansman» που του έδωσε για πρώτη φορά στην πολυετή καριέρα του υποψηφιότητα για καλύτερη σκηνοθεσία και νίκη στην κατηγορία διασκευασμένου σεναρίου.
Τώρα επιστρέφει στο Netflix με το «Da 5 Bloods», που θα έκανε πρεμιέρα εκτός διαγωνισμού στις Κάννες, όπου θα ήταν πρόεδρος της κριτικής επιτροπής και αποδεικνύεται τρομακτικά επίκαιρος. Η ταινία μπορεί να μην είναι η καλύτερη που έχει γίνει ποτέ για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, δεδομένου ότι υπάρχουν δύο αξεπέραστες ταινίες, το «Αποκάλυψη Τώρα» του Κόπολα, που το βλέπουμε ως background σε μια σκηνή της ταινίας, και το κλασικό ντοκιμαντέρ «Μακριά από το Βιετνάμ» που γίνεται κατά την διάρκεια του πολέμου με σκηνοθέτες όπως ο Γκοντάρ, η Βαρντά, ο Αλέν Ρενέ, ο Κρις Μαρκέρ, ο Κλοντ Λελού.
Μόνο που ο Σπάικ Λι δεν κάνει μια ταινία για το Βιετνάμ, καθώς θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε πόλεμος που έχει συμμετάσχει η Αμερική. Οι δύο βασικοί θεματικοί άξονες είναι πρώτον η συμβολή των Αφρο-Αμερικανών σε κάθε πόλεμο και κάθε δράση της Αμερικής, μιας και αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα του στρατεύματος, βοηθώντας την χώρα, ενώ από την άλλη η χώρα δεν τους το ανταποδίδει, αφετέρου τα δικαιώματα και η ταυτότητα του Αφρο-Αμερικανού. Ο λόγος που επιλέγει τον συγκεκριμένο πόλεμο, πέραν του πόσο χαμένες βγήκαν οι ΗΠΑ από αυτόν, είναι επειδή πολλοί μαύροι Αμερικανοί αντιδρούσαν στον πόλεμο, όπως ο Martin Luther King που μιλούσε ανοιχτά εναντίον του ενώ δολοφονήθηκε εκείνα τα χρόνια, το 1968.
Η ταινία ακροβατεί όχι πάντα επιτυχημένα ανάμεσα σε δύο τουλάχιστον ήδη. Από την μία έχουμε με την μορφή flashback σκηνές από τον πόλεμο στο Βιετνάμ και την δράση των τότε νεαρών πρωταγωνιστών (ενδιαφέρον το ότι τους υποδύονται οι ίδιοι ηθοποιοί που υποδύονται τον ίδιο ρόλο και σε μεγαλύτερη ηλικία), μια δράση που συμβαίνει παράλληλα με τις διαμαρτυρίες των αδελφών τους τόσο κατά του πολέμου όσο και υπέρ της διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Η Angela Davis, ο Luther King, ο Malcolm X περνάνε μπροστά από τις οθόνες μας.
Το κομμάτι αυτό είναι ο γνωστός και αγαπημένος Σπάικ Λι, έντονος, δυναμικός, ξεκάθαρα πολιτικός, αιχμηρός και οργισμένος. Η άλλη ταινία που καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος είναι το σήμερα, όταν οι βετεράνοι πολέμου, μαζί με τον γιο του ενός, επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος για να βρουν την σορό του αρχηγού τους, του Norm (στα flashback τον υποδύεται ο Black Panther-Chadwick Boseman) αλλά και τον θησαυρό που είχαν κρύψει τότε. Έτσι σε πολλά σημεία μετατρέπεται σε ένα Θησαυρό της Σιέρα Μάντρε, σε άλλα σε ένα συγκινητικό road trip και σε άλλα μια ιστορία ηλικιωμένων που κάνουν την ζωή τους, σαν διάφορες που έχουμε δει με τον Morgan Freeman, τον De Niro και άλλους.
Παρότι εν τέλει η γενική εικόνα είναι πολύ θετική και απολαυστική και σίγουρα περνάνε εύκολα τα 155 λεπτά της ταινίας, ωστόσο δεν παύει να είναι άνιση. Υπάρχουν ολόκληροι ήρωες που θα μπορούσαν να λείπουν, όπως ο Jean Reno που φέρνει εμπόδια στην αναζήτηση θησαυρού. Θα μπορούσε να μείνει η ιστορία με τον θησαυρό αλλά όχι όλο το υπόλοιπο με αυτούς που τους κυνηγούν. Το κομμάτι με την αναζήτηση της ταυτότητας του Αφρο-Αμερικανού μέσα σε μια χώρα που η δική της ταυτότητα έχει βασιστεί στην δουλεία και στους πολέμους, όπως έχει πει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, θα απέδιδε καθαρότερα αυτό που ήθελε να πει, το οποίο έπειτα από την δολοφονία του Φλόιντ, επιστρέφει στην συζήτηση.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων