Σύνοψη: Η ταινία έχει βασιστεί στην αληθινή ιστορία Mark Hogancamp, ενός καλλιτέχνη στο Kingstone της Νέας Υόρκης που κατασκεύασε στην αυλή του, μια πόλη μινιατούρα, την Marwencol, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει το μετατραυματικό στρες που υπέφερε εξαιτίας μιας εξαιρετικά βίαιης επίθεσης εναντίον του. Η ίδια ιστορία μάλιστα είναι το θέμα του ντοκιμαντέρ με τίτλο “Marwencol” του Jeff Malmberg.
Άποψη: Ο Στιβ Κάρελ, με αυτή την οικεία έμφυτη διστακτικότητα και ντροπαλότητα του, αποδεικνύεται πολύ ταιριαστός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια ταινία που επικεντρώνεται στον τρόπο που ο ήρωας χρησιμοποίησε την τέχνη του ως θεραπευτικό μέσο, παραλείποντας έτσι να ασχοληθεί με την οποιαδήποτε καλλιτεχνική της αξία ή οπτική.
Η ταινία συχνά διακόπτει την ευθύγραμμη αφήγησή της για να παρουσιάσει τη φανταστική ιστορία της Marwencol, η οποία υποτίθεται ότι είναι μία βελγική πόλη κατά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Η ιστορία αυτή είναι και η άμυνα του Μαρκ απέναντι στους φόβους και τους εθισμούς του, και συχνά παρεμβαίνει στις πιο συναισθηματικές στιγμές του, εκφράζοντας μέσα από τη δράση της, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Ο σκηνοθέτης εξάλλου, δημιουργός του “Who framed roger rabbit” και του “Polar Express”, είναι γνωστός για την ικανότητα του να συγχέει το animation με την live action. Έτσι η τεχνική του δεν είναι λιγότερο εντυπωσιακή και σε αυτή την ταινία, κατασκευάζοντας μερικές εξαιρετικά ομαλές εναλλαγές, ανάμεσα δύο κόσμους της ιστορίας του.
Ωστόσο, παρόλο που ο κουκλίστικος κόσμος του animation, έχει αρχικά κάποια πλάκα εξαιτίας των πρωτότυπων σχεδίων, με τις προσεγμένες λεπτομέρειες και τις εκκεντρικές φιγούρες, ξοδεύει τελικά η ταινία, ειδικά στην κορύφωσή της, υπερβολικά πολύ φιλικό χρόνο στην ιστορία του. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι ο συμβολισμός της ιστορίας του animation αποδεικνύεται εξαιρετικά προφανής και προβλέψιμος, έχει ως αποτέλεσμα ο θεατής να χάνει σύντομα το ενδιαφέρον του.
Το ίδιο ισχύει δυστυχώς και για τους χαρακτήρες της ταινίας, κυρίως τους γυναικείους, οι οποίοι αν και με συμπάθεια σκιαγραφημένοι, είναι ανίκανοι να ξαφνιάσουν ή να γοητεύσουν πραγματικά, κάτι ίσως αναμενόμενο από μια τόσο ακαδημαϊκή δουλειά.
Τελικά η ταινία, πραγματεύεται το ζητά του τραύματος, με τρόπο πρωτότυπο στη βάση του, που παραμένει όμως στάσιμος και προφανής. Έτσι, αν και αποδίδει αποτελεσματικά και καλοπροαίρετα την ιστορία της, δεν καταφέρνει να εμβαθύνει πραγματικά, ούτε να δημιουργήσει κάτι καινούργιο. Αν και θα μπορούσε λοιπόν να χαρακτηριστεί συμπαθητική, έτσι όπως κυλά ευχάριστα παρά τη σχετικά μεγάλη της διάρκεια, παραμένει ωστόσο απλοϊκή, σα να στόχευε να εξηγήσει σε τάξη δημοτικού το νόημα της.a
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων