Waiting for Anya

Σύνοψη: Σε ένα ορεινό χωριό  στα σύνορα Γαλλίας και Ισπανίας, ο Jo, ένας νεαρός βοσκός, περνά πολλές ώρες στο βουνό προσέχοντας το κοπάδι του παππού του. Μια μέρα και αφότου γλιτώνει από μια εν δυνάμει θανάσιμη επίθεση αρκούδας, ο Jo πετυχαίνει στο βουνό τον μυστηριώδη Benjamin. Ο Benjamin και η Horcadaέχουν ως στόχο να φυγαδεύσουν μικρά παιδιά μέσω των συνόρων. Η συνάντηση του Jo μαζί τους, θα του αλλάξει για πάντα τη ζωή.

Άποψη: Το Waiting for Anya είναι η νέα ταινία του Ben Cookson, η οποία βασίζεται στο παιδικό βιβλίο του Michael Morpurgo. Εξ ορισμού η θεματολογία είναι μια από τις πιο σκληρές της σύγχρονης ιστορίας. Ωστόσο, λόγω του ότι η ταινία είναι βασισμένη σε παιδικό βιβλίο, είναι λογικό –και αναμενόμενο- ότι τα γεγονότα δεν θα εξιστορηθούν με βιαιότητα ή πλήρη ρεαλισμό, όπως έχει γίνει σε ταινίες που πραγματεύονται την ίδια ιστορική περίοδο.

Το Waiting for Anya, όμως, καταλήγει να απορρίπτει εντελώς το βάρος που φέρει η συγκεκριμένη περίοδος και μοιάζει να χρησιμοποιεί τον χώρο και τον χρόνο ως απλές πληροφορίες για να στήσει το συνολικό σκηνικό. Εντελώς επιφανειακή και κυρίως επικεντρωμένη στην ιστορία του Jo, η ταινία καταλήγει να μην έχει κανέναν αντίκτυπο για τον θεατή.

Ο Cookson φαίνεται να μην μπορεί να διατηρήσει καμία ένταση ή αγωνία στην πλοκή. Αντίθετα, τις στιγμές που η ένταση θα έπρεπε να κορυφωθεί, ο Cookson εντάσσει δευτερεύουσες ή όχι τόσο σημαντικές υπο-ιστορίες χωρίς ιδιαίτερο νόημα για την ιστορία.

Το πιο περίεργο, ωστόσο, είναι ότι ακόμη και τα στοιχεία που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν υπέρ της ταινίας καταλήγουν να λειτουργούν εις βάρος της. Στο Waiting for Anya  παίζουν πολύ καλοί ηθοποιοί, όπως  η Αντζέλικα Χιούστον, ο Ζαν Ρενό, ο Τόμας Κρέτσμαν, η Σάντι Φροστ και ο Τομάς Λεμαρκίς, ένα καστ όμως που κυριολεκτικά σπαταλιέται, μιας και οι ερμηνείες τους και ο ρεαλισμός των ρόλων τους υπονομεύεται πλήρως από τις επιτηδευμένες προφορές που χρησιμοποιούν, οι οποίες βγάζουν τον θεατή εντελώς εκτός κλίματος.

Αν και το Waiting for Anya είναι μια δραματική ταινία, χάνει από πολύ νωρίς τη συναισθηματική βαρύτητα που θα έπρεπε να έχει και καταλήγει να είναι μια μονότονη και δίχως συναίσθημα ταινία.

Άννα Μαρία Χατζηστυλιανού