Trouble with the curve

Χαλαρό, ήρεμο, αδιάφορο

Σου έλεγαν την υπόθεση αυτής της ταινίας. Με τον γερασμένο σκάουτερ να μην παραδέχεται πως δεν βλέπει καλά και να λέει πως όλη αυτή η νέα τεχνολογία «αποκρυπτογράφησης» παικτών και ταλέντων, είναι του... διαβόλου. Μετά σε ρωτούσαν «ποιός πρέπει να παίξει τον ρόλο του» θα απαντούσες λογικά «ο Κλιντ»!

Ο Ιστγουντ επιστρέφει ως ηθοποιός, όχι για δική του ταινία, αλλά για τον μόνιμο συνεργάτη-παραγωγό τα τελευταία 15 χρόνια, στην πρώτη του ταινία. Για όσους τρομάζουν με την ιδέα του μπέιζμπολ, όχι η ταινία δεν έχει να κάνει τόσο με αυτό. Στη θέση του μπορούσε να είναι κάποιο άλλο σπορ, ακόμα και μια άλλη δουλειά. Το πρόβλημα με την ταινία (ο τίτλος είναι αθλητικός όρος, σημαίνει «πρόβλημα με τις φαλτσαριστές μπαλιές») είναι πως ξέρεις ακριβώς τι θα συμβεί, πριν συμβεί. Ο ρυθμός είναι αργός (όλα θα μπορούσαν να ειπωθούν στο μισό χρόνο) και σε αυτό φταίει η έλλειψη φρέσκων ιδεών.

Ο Κλιντ είναι επαρκής μόνο που... υπάρχει αν και, ακόμα στα 80 φεύγα του, δεν μπορείς να τον δεις να υποκρίνεται έναν ανήμπορο να δράσει. Οχι βέβαια πως είναι πάντα έτσι. Η Ανταμς είναι σταθερά καλή, η σχέση πατέρα-κόρης, αν και σχηματική, λειτουργεί. Ο Τίμπερλεϊκ άγευστος. Δεν θα βρίσεις την ώρα και τη στιγμή που θα τη δεις, αλλά είναι τόσο safe και κλισέ, που το ξεχνάς αμέσως.

Γιάννης Λυμπέρης