Shock and awe

Σύνοψη: Μια ομάδα δημοσιογράφων, που καλύπτουν την απόφαση του πρώην προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών George W. Bush να δώσει την εντολή στα αμερικάνικα στρατεύματα να εισβάλλουν στο Ιράκ το 2003, εκφράζουν την αμφιβολία τους για το κατά πόσο ο ισχυρισμός πως ο Saddam Hussein είχε επικίνδυνα όπλα στην κατοχή του, που ήταν και η αφορμή του πολέμου, ήταν αληθής.

Άποψη: Έπειτα από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου στην Αμερική και την πτώση των δίδυμων πύργων, η εισβολή στρατιωτικών δυνάμεων, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Ιράκ ήταν άμεση, ενώ ο πόλεμος που ξεκίνησε τότε μέτρησε άπειρα θύματα για τους επιτηθέμενους και ακόμα περισσότερα για τους Ιρακινούς. Η πρόφαση του τότε προέδρου των ΗΠΑ ήταν πως ο Saddam Hussein κατείχε όπλα επικίνδυνα για τη δημόσια ασφάλεια και πως έπρεπε να συλληφθεί, εκδοχή που λίγοι, τουλάχιστον συμπατριώτες του, αμφισβήτησαν. Παρ’ όλα αυτά η εφημερίδα Knight-Ridder με πρωτοπόρους τους δημοσιογράφους Jonathan Landay (Woody Harrelson) και Warren Strobel (James Marsden) αμφισβήτησε ανοιχτά αυτό το αφήγημα και αγωνίστηκε να αποκαλύψει την αλήθεια.

Αυτή είναι η ιστορία που καλύπτει το Shock and Awe του Rob Reiner. Ιστορία που θα μπορούσε να θυμίσει ταινίες όπως το πρόσφατο Spotlight, ωστόσο ποτέ δεν τα καταφέρνει. Σεναριακά η ταινία πάσχει, κάθως προσπαθεί να χωρέσει πολλές ιστορίες, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι άσχετες με την ουσία της ταινίας κάνοντας το φιλμ αργό και χωρίς ρυθμό. Επίσης το σενάριο συχνά επαφίεται σε κλισέ και μεγάλες, πομπώδεις ομιλίες σε μια απόπειρα να προσδώσει στόμφο, παρ’ όλα αυτά εξαιρετική είναι η απόφαση του να συμπεριλάβει την ιστορία του καθηλωμένου πλέον σε αναπηρικό καροτσάκι βετεράνου στρατιώτη Adam Green (Luke Tennie) καθώς έτσι υπογραμμίζονται οι πραγματικές συνέπειες του πολέμου, ή τουλάχιστον αυτές για τους Αμερικανούς στρατιώτες που πολέμησαν.

Ακόμα και η σκηνοθεσία δεν βοηθάει καθόλου τη ροή της ταινίας καθώς ο Reiner αδυνατεί να βρεί έναν ρυθμό ικανό να κρατήσει τη προσοχή του θεατή και να δώσει μια δυναμική στην αφήγηση της ιστορίας. Αν και ο εξωτερικός ρυθμός της ταινίας, αυτός δηλαδή που έχει δοθεί από το μοντάζ είναι μάλλον γρήγορος, ο εσωτερικός της φαντάζει μάλλον ανιαρός προκαλώντας σύγχυση. Ο Reiner αδυνατεί να προσφέρει κάτι καινούργιο στο είδος και αντίθετα προσπαθεί, και δυστυχώς αποτυγχάνει, να επαναλάβει και να ενσωματώσει στο Shock and Awe τα όσα έχουμε δει σε παλιότερα δημοσιογραφικά δράματα, δίνοντας ένα αποτέλεσμα μάλλον ανιαρό και σίγουρα κατώτερο του υλικού του οποίου είχε στα χέρια του.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλει το καστ λίγα είναι τα περιθώρια που έχουν. Ειδικά στην περίπτωση του Harrelson, ο οποίος τα τελευταία χρόνια μας έχει συνηθίσει σε εξαιρετικές ερμηνείες ενώ πάντα αποτελεί σπουδαίο μέλος για οποιοδήποτε καστ, είναι σχεδόν απτή η προσπάθεια του να δώσει ζωή σε ένα χαρακτήρα ο οποίος ωστόσο έχει πολλά και μη συμβατά μεταξύ τους χαρακτηριστικά. Κρίμα είναι και το πόσο λίγος χρόνος δίνεται στον Tommy Lee Jones, ο οποίος θα μπορούσε να είχε προσφέρει μια αναζωογονητική ανάσα στην ταινία που τόσο το χρειαζόταν.

Είναι το Shock and Awe αντικειμενικά τόσο κακό; Όχι. Το μεγαλύτερο του πρόβλημα είναι πως θα έπρεπε να είναι πολύ καλύτερο. Όχι μόνο για το εξαιρετικό του καστ, αλλά κυρίως λόγω του θέματός του. Είναι κρίμα μια τέτοια ιστορία να παρουσιάζεται τόσο άνευρα, ειδικά από τη στιγμή που ταινίες όπως το All The Presidents Men έχουν αποδείξει πως τα δημοσιογραφικά δράματα μπορούν να είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Αυτό είναι που δύσκολα κανείς συγχωρεί στην ταινία και αυτό που εν τέλει αφήνει την πικρή επίγευση.