Midnight in Paris

Η Βelle Epoque του Γούντι

Όχι, ο Γούντι Άλεν δεν βρήκε τον παλιό καλό του εαυτό, όπως έσπευσαν να δηλώσουν ενθουσιασμένες (ή μάλλον παρασυρμένες από την ονειρική ατμόσφαιρα του φιλμ) πολλές γραφίδες του εξωτερικού που είδαν την ταινία στις Κάννες.

Μικρή σημασία έχει όμως κάτι τέτοιο και μάλλον καλύτερα. Διότι, με το «Midnight in Paris» δημιούργησε ένα φιλμ που στάζει γλύκα, όνειρο, νοσταλγία και ρομαντισμό χρησιμοποιώντας το ιδανικότερο backround για να ξεδιπλώσει τον καμβά των συναισθημάτων για τους ήρωές του. Το θέμα του αλλοπαρμένου Αμερικανού σεναριογράφου που βρίσκεται για διακοπές στο Παρίσι με την σύζυγό του, που θέλει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα σαν συγγραφέας και που χάνεται τα βράδια σε έναν φανταστικό κόσμο που τον επιστρέφει στην αγαπημένη του δεκαετία του ’20 γνωρίζοντας από κοντά τους λογοτεχνικούς του ήρωες, είναι μια από τις περισσότερο feelgood ιστορίες που θα δεις στην μεγάλη οθόνη την τελευταία δεκαετία. Ανάλαφρη σαν πούπουλο, αλλά και τόσο μαγικά κινηματογραφημένη και φωτογραφημένη που θα ξεχαστείς, θα σιγοτραγουδήσεις ορισμένα από τα jazz μοτίβα που ακούγονται αδιάλειπτα και όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους θα έχεις ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό σου.

Ο Γούντι δεν ανακαλύπτει τον τροχό, έχει άλλωστε αφήσει πολλές αλήθειες για τις διαπροσωπικές σχέσεις και τις εμμονές του σύγχρονου ενήλικα σαν παρακαταθήκη με τις ταινίες του, για τις επόμενες γενιές. Εδώ δείχνει να έχει αγαπήσει λίγο περισσότερο την ίδια την ζωή και την γεμίζει με όνειρα και αισιοδοξία, με αλέγκρα ματιά, με αποτέλεσμα μια από τις πιο χαριτωμένες ταινίες του εδώ και πολλά χρόνια.

Και με τον Όουεν Ουίλσον να αποδεικνύεται σοφή επιλογή και δυνητικά να σε σαγηνεύει με το ημι-θλιμμένο του παρουσιαστικό που παντρεύει με την έκπληξη από χαρά μικρού παιδιού που φωτίζει συχνά πυκνά το πρόσωπό του. Και αυτός και το υπόλοιπο (λαμπερό όπως πάντα) καστ είναι αξιοθαύμαστοι, διότι σε μια ταινία κομμένη και ραμμένη για σατιρική υπερβολή και πρόζα, αυτοί κρατούν το μέτρο και της προσδίδουν ένα χαμηλότονο προφίλ που τόσο της ταιριάζει...

Απόστολος Κίτσος