Manglehorn

Τι συμβαίνει τελευταία με τις φιλμικές επιλογές του Αλ Πατσίνο; Ή τρέχει κάτι με το 2014; Μετά την Ταπείνωση (The Humbling) και το "Phil Spector" και πριν το "Dany Collins", τον βλέπουμε στην Κρυφή ζωή του Manglehorn να παίζει πάλι έναν αρκετά εσωτερικό ρόλο, αυτού ενός κλειδαρά, μίας μικρής επαρχιακής πόλης, που η γυναίκα που αγάπησε τον άφησε πριν πολλά χρόνια. Εκείνος, ακόμα στέκει αναμεταξύ κλειδωμένων πορτών που ανοίγει με επιτυχία, αλλά και μιας κλειδωμένης καρδιάς, που δεν αφήνει κανέναν να πλησιάσει, ούτε καν τον γιό του Jacob (Chris Messina). Κάθε Παρασκευή πηγαίνει στο ίδιο μέρος, συναντά την ίδια γυναίκα (Holly Hunter), που ίσως γίνει η αιτία να μετριαστεί κάπως ο μισανθρωπισμός που έχει καταλήξει να τον χαρακτηρίζει. Ζει μαζί με τη γάτα του την κυρία Φάνι, ενώ προσπαθεί να κρατήσει μακριά του όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Παρηγοριά του, μονάχα μία φωτογραφία της Klara και οι στιγμές τους μαζί που παίζουν στη σκέψη του σαν χιλιοακουσμένο βινύλιο και τα ανεπίδοτα γράμματα που της γράφει, μα που πάντα του επιστρέφονται.

O σκηνοθέτης David Gordon Green πέτυχε με αυτή την ταινία να δημιουργήσει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Ενώ η ιστορία είναι πολύ απλή και στην πλοκή και στην ουσία της, η επιλογή του Πατσίνο, έδωσε σαν μαγικά, ένα αδιόρατο βάθος στον κλειδαρά που υποδύεται, κι αυτό χωρίς ο θεατής να βιάζεται να το διακρίνει. Είναι απλώς εκεί, πίσω από τις εκφράσεις του, ή από τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσει, πίσω από το χάδι στην κυρία Φάνι, ή την σιωπή που θα κρατήσει. Ο χαρακτήρας του φανερώνει την υπολανθάνουσα οργή, τον σαρκασμό, την πίκρα αλλά και την τρυφερότητα στις μικρές και αδιόρατες κινήσεις. Η νατουραλιστική ιστορία όμως παραμένει, κανένας από τους υπόλοιπους ήρωες δεν φανερώνει ιδιαιτέρως κάποια πολυπρισματικότητα.

Ο Πατσίνο όμως καταφέρνει να αναδείξει αυτή την εκκεντρικότητα που τον διακρίνει σαν ηθοποιό και που έχει γίνει πια σήμα κατατεθέν του, αλλά κάνοντάς την απόλυτα κομμάτι του ρόλου του. Κι αν σε μερικές σκηνές το voice-over των σκέψεών του φαντάζει κάπως υπερβολικό για τα δικά του δεδομένα και ακροβατεί επικίνδυνα στο να γίνει μία σουρεαλιστική ψευτιά -όπως κατάντησαν τα voice-over του πρωταγωνιστή του Love του Gaspar Noe- με έναν αριστουργηματικό τρόπο η ισορροπία επιτυγχάνεται.

Ο Πατσίνο στα 75 του δεν μας αφήνει ούτε μία στιγμή να ξεχάσουμε τι θα πει ηθοποιός. Ε. ναι!