The imaginarium of Dr. Parnassus

Ο Δρ. Παρνάσους διαθέτει το μοναδικό χάρισμα να καθοδηγεί τη φαντασία του άλλου. Ταυτόχρονα, όμως, βαρύνεται από ένα σκοτεινό μυστικό. Αμετανόητος τζογαδόρος, πριν από εκατοντάδες χρόνια, έβαλε ένα στοίχημα με τον διάβολο και κέρδισε την αθανασία. Αιώνες αργότερα, όταν γνώρισε την πραγματική αγάπη, αποφάσισε να ανταλλάξει την αθανασία με τη νιότη, με έναν όρο: μόλις η κόρη του συμπληρώσει τα 16 της χρόνια, να πάψει να ανήκει σε αυτόν.

Αφεθείτε. Ταξιδέψτε...

Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ τον εαυτό μου ειλικρινή και αφοσιωμένο φαν του Τέρι Γκίλλιαμ. Επομένως, αδυνατώ να καταθέσω αντικειμενικές φράσεις, ψυχρές, αποστασιοποιημένες, ορφανές από συναισθήματα, κρίσεις. Ονειροιπόλησα, ταξίδεψα, συγκινήθηκα... Με άγγιξε πολύ η μίξη του σουρεαλισμού του με την αχαλίνωτη φαντασία του.

Μου θύμισε λίγο από Τιμ Μπάρτον στα ονειρικά του, εμποτισμένο ορισμένες στιγμές με την αξεπέραστη αισθητική των Μόντι Πάιθονς (αλλά και την διεστραμμένη ποίηση του εκ των πρωταγωνιστών, Τομ Ουέιτς...) και φυσικά απόλυτα εναρμονισμένο στην τρέλα και το όραμα ενός εκ των κορυφαίων σκηνοθετών στην ιστορία, ενός ανθρώπου που –μην ξεχνάτε- μας έχει χαρίσει το Brazil και τους 12 Πίθηκους.

Ευρηματικό, αέρινο, άναρχο (ελεγχόμενα άναρχο για να είμαι ακριβής...), συνάμα καυστικό, πικρό, στοιχειωτικό, ταξιδιάρικο, μαγικό, καλλιτεχνικά αριστουργηματικό, εν’ολίγοις υπέροχο! Και, φυσικά, ιδιαίτερα συγκινητικό (και βέβαια ευρηματικό) στον τρόπο με τον οποίο ξεπερνά το ατυχές περιστατικό με τον θάνατο του Χιθ Λέτζερ στα μισά του φιλμ (αντικαθιστώντας τον διαδοχικά με τους Τζόνι Ντεπ, Τζουντ Λο και Κόλιν Φαρέλ!).

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια σε μια τέτοια περίπτωση, άλλωστε οι εικόνες είναι τόσο πλούσιες που καταντά ματαιοδοξία. Αυτό που εσείς έχετε να κάνετε είναι να αφεθείτε στην μαγεία του και να ταξιδέψετε, να νιώσετε μικρά παιδιά, να θυμηθείτε. Αυτό συμβαίνει πολύ σπάνια πλέον...

Απόστολος Κίτσος