Gianni e le donne

Αυτοσαρκαζόμενο αντρικό στερεότυπο

Μία συγκινητική καταγραφή της ανδρικής κρίσης μέση ηλικίας με μια παλιομοδίτικη αυτό-ανατρεπόμενη προσέγγιση. O Gianni di Gregorio που έχει εκφράσει ήδη την ευαισθησία στην ηλικιακή επαναδιαπραγμάτευση του εαυτού, με άρωμα εφηβείας (συνυπογράφει σεναριακά το Gomorra), στο δεύτερό του φιλμ γυρνά το νόμισμα της ζωής ενός άντρα από την άλλη πλευρά.

Αυτή τη φορά για την κρίση που επέρχεται όταν εκείνος παύει να παράγει επαγγελματικά και τις συνδέσεις που προκύπτουν με την ανάγκη να ζήσει ερωτικά μία δεύτερη νεότητα. Πίσω από ένα προσωπείο ηθογραφικής σατιρικής κομεντί, που μπορεί να απογοητεύσει κάποιον αν αναμένει κάτι σαν το Amici miei, το στερεότυπο του άντρα που ξενοκοιτάει λογω κρίσης ηλικίας σκιαγραφείται αυτοσαρκαζόμενο. Ανοίγεται ένα παράθυρο να μπει αέρας, μήπως και σηκώσει τα βάρη από τα χέρια του Gianni, βάρη που τοποθετούν με συμπάθεια όλες οι γυναίκες που τον περιβάλλουν, με πρώτη και κύρια τη mamma sua. Εκείνος επιθυμεί να επιστρέψει πίσω αυτό το βάρος που πληρώνει κάθε μέρα ακριβά, μεταμορφωμένο σε ένα βλέμμα πάνω τους.

Το άγγιγμα είναι μακρινό και η απτική συναλλαγή με εκείνες μοιάζει καταδικασμένη στην παλινδρομική μετακίνηση του κέντρου βάρους των σχέσεών τους. Θα ήλπιζε κανείς το project να αφορούσε μία ταινία μικρού μήκους, αφού το κέντρο βάρους παραπαίει κουρασμένο από τη μεγάλη διάρκεια και τη χαλαρή συνοχή του ρυθμού. Ωστόσο, το γλυκόπικρο συνοθύλευμα μικρών στιγμών φτάνουν να σε αγγίξουν, αναπληρώνοντας το αίσθημα κενού που σου προσφέρει το ανικανοποίητο που συνοδεύει η επιθυμία για επαφή του ήρωα.

Εύη Αβδελίδου

www.thinkingonfilms.blogspot.com