A ghost story

Σύνοψη: Ένας μουσικός (Casey Affleck) ζει μαζί με τη γυναίκα του (Rooney Mara) στα προάστια. Ένα βράδυ ξυπνούν από έναν απότομο και ανεξήγητο ήχο του πιάνου τους. Το επόμενο πρωί εκείνος σκοτώνεται αλλά γυρνά πίσω με τη μορφή φαντάσματος, καλυμμένος με ένα σεντόνι και αόρατος στους ζωντανούς, και ακολουθεί τη γυναίκα του στο σπίτι όπου την παρακολουθεί για βδομάδες να πενθεί. Όταν εκείνη καταφέρνει να προχωρήσει στη ζωή της γνωρίζοντας έναν άλλον άνδρα τότε το φάντασμα κάνει αισθητή την παρουσία του, πετώντας βιβλία και αναγκάζοντας τη να εγκαταλείψει το σπίτι. Το φάντασμα συνεχίζει να κατοικεί στο σπίτι παρακολουθώντας τους ενοίκους που διαδέχονται ο ένας τον άλλο έως ότου το σπίτι γκρεμιστεί για να χτιστεί μια πολυκατοικία. Τότε ξεκινά και ένα ταξίδι στο χρόνο, όπου το φάντασμα πηγαίνει πίσω στο 19ο αιώνα για να κάνει ένα κύκλο και να ξαναβρεθεί στις τελευταίες ώρες της ζωής του.

Άποψη: Το A Ghost Story είναι μια ταινία για την οποία είναι δύσκολο κανείς να μιλήσει καθώς είναι μάλλον απίθανο δύο άνθρωποι να πάρουν το ίδιο από αυτή. Αντισυμβατική στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το πέρασμα του χρόνου, την επιμονή του να θέτει ερωτήματα χωρίς να δίνει απαντήσεις αλλά και την αφηγηματική τεχνική που επιλέγει να χρησιμοποιήσει, είναι μια ταινία που κάποιος ή θα ερωτευθεί ή θα σιχαθεί. Ο χρόνος κυλά με τρόπο αναπάντεχο, χρησιμοποιώντας απανωτά cut που προδίδουν το πέρασμα του ενώ από ένα σημείο και μετά παύει να ακολουθεί τους φυσικούς νόμους, ενώ η εξερεύνηση θεμάτων όπως η αγάπη, η απώλεια αλλά ακόμα και η ίδια η ύπαρξη και το σημάδι που αφήνουμε στη ζωή γίνεται με τρόπο που θυμίζει ελεύθερο συνειρμό, πηγαίνοντας από το ένα θέμα στο άλλο δίνοντας περισσότερο έναυσμα για σκέψη παρά ξεκάθαρες απαντήσεις.

Με πλάνα διάρκειας πολύ μεγαλύτερης από αυτή που έχουμε συνηθίσει στο mainstream Αμερικάνικο κινηματογράφο ο σκηνοθέτης της ταινίας, David Lowery, προσκαλεί το θεατή πρωτίστως να νιώσει και έπειτα να σκεφτεί. Χρησιμοποιώντας μια παλ χρωματική παλέτα και μια αέρινη μουσική επένδυση o Lowery δεν επιδιώκει να αναστατώσει τον θεατή, αντίθετα μαγνητίζει το βλέμμα του με όμορφες εικόνες και τον παρασέρνει σε ένα ακανόνιστο αλλά άκρως ενδιαφέρον συναισθηματικό ταξίδι. Με κάμερα που συχνά μένει σταθερή και επικεντρωμένη πάνω στο φάντασμα ο Lowery χρησιμοποιεί ελάχιστα από τα εργαλεία που έχει στη διάθεση του ως σκηνοθέτης είναι όμως σε θέση να παραδώσει ένα έργο που αφήνει έντονα συναισθήματα, είτε αυτά είναι θετικά είτε αρνητικά.

Η ταινία διαθέτει ελάχιστο διάλογο ωστόσο οι ερμηνείες είναι δυνατές, με πιο συγκλονιστική αυτή του φαντάσματος το οποίο καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας δεν αρθρώνει ούτε μια λέξη. Φορώντας ένα σεντόνι με δύο τρύπες στη θέση των ματιών, αφαιρείται η δυνατότητα να επαναπαυτεί στα πιο βασικά εκφραστικά μέσα που διαθέτει ένας ηθοποιός, το πρόσωπο και τη φωνή του, μένοντας μόνο με τη δύναμη της κινησιολογικής έκφρασης. Ο θυμός εκφράζεται μέσα από τις έντονες κινήσεις ενώ η θλίψη και το πένθος συχνά εκφράζονται με την απόλυτη ακινησία. Οι ερμηνείες θυμίζουν συχνά αυτές του πειραματικού θεάτρου ταιριάζουν όμως γάντι στο ύφος της ταινίας και συμβάλλουν στο συνολικό αντίκτυπο που αυτή έχει στο θεατή.

Το A Ghost Story είναι μια ταινία ικανή να ενθουσιάσει αλλά και να εκνευρίσει. Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να τη δει κανείς είναι με καθαρό μυαλό, αποφασισμένος να αγνοήσει τα όσα πιθανόν έχει ακούσει ή έχει διαβάσει για την ταινία και έτοιμος να αφεθεί στο ταξίδι που επιχειρεί να τον οδηγήσει η ταινία. Όποια ωστόσο και να είναι η επίγευση που θα αφήσει σε κάποιον, είναι σίγουρο πως το A Ghost Story είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς.