Arsenal

Σύνοψη: Ο Μάικι, ένας «περιστασιακός» μικροεγκληματίας, πέφτει θύμα απαγωγής από έναν αδίστακτο και ανελέητο γκάνγκστερ. Όταν ο αδελφός του αντιλαμβάνεται σε τι κίνδυνο βρίσκεται,  βάζει σε εφαρμογή ένα σχέδιο διάσωσης ζητώντας βοήθεια από ένα παλιό του φίλο και αστυνομικό. Μια σειρά από αιματηρές δολοφονίες θα έρθουν στο προσκήνιο: που μπαίνουν τα όρια της εγκληματικότητας; Ή μήπως  οι εγκληματίες  δεν έχουν όρια;

Άποψη: Με ένα «Δεν είδα τίποτα» ξεκινούν όλα και μια εισαγωγή που θα σταθεί αφορμή για τα χρωστούμενα που ο Μάικι θα αναγκαστεί να πληρώσει με ορόσημο την ζωή του, παίρνοντας στον λαιμό του και την οικογένεια του .

Για να εμπλουτιστεί το μέσον και ο επίλογος της ταινίας με ένταση, δόνηση, εκρηκτικά φορτισμένα συναισθήματα και χρωματικά εφέ, ως πειραματικό προϊόν ήρθε να σταθεί μια εμφατική ρυθμικά μουσική. Εκείνη  άνοιγε το πέπλο σε κάθε εικόνα ώστε να εντείνει το άγχος , την αγωνία, αλλά να που  δεν ήταν «έντιμη» αυτή η παρέμβαση , ούτε κι  επιβεβαιωτική με τα συμφραζόμενα. Δεν απέδωσε τον αυτοσκοπό της ίδιας της ταινίας .

Θεμελιώνεται από τον σκηνοθέτη Στίβεν Μίλερ μια χρωματική, εμβόλιμη διαδοχή  στις σκηνές, αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια αποτελεσματική δοκιμασία για τον ίδιο αλλά και για μας που οπτικά τουλάχιστον μας πρόσφερε μια ευφορία στο σύγκορμο συναίσθημα που προκλήθηκε, σε ελάχιστα όμως στιγμιότυπα .

Στο σύνολο του  το έργο είχε μια αποκρουστικότητα, είχε την συνολική «ηθική» των αστυνομικών θρίλερ μεν, δεν είχε ίχνος μυστήριου δε. Τα slow motion με το αίμα, τα γρονθοκοπήματα,  οι μαχαιριές μας προκάλεσαν  σίγουρα δυσφορία - απογοήτευση μάλλον - διότι και πρόχειρο αποδείχτηκε ενώ ούτε αίσθηση μας προκάλεσε, προκαλώντας έτσι μια αμυδρή δυσφορία στο οπτικοακουστικό κομμάτι .

Βέβαια δεν θα παραλείψουμε πως υπήρχε μια εγρήγορση, μια ενδιαφέρουσα πλοκή από τον συγγραφέα Τζέινσον Μόσμπεργκ -τετριμμένη κάπως- αλλά με μια σωστά τοποθετημένη αιτιολόγηση, ένα υπόβαθρο στο οποίο πάτησε ισορροπημένα.

Άντζελα Υζεϊράι