127 hours

Το "127 Hours" είναι μια ταινία που βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σε μια πραγματική ιστορία, η οποία εύλογα τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας αφού πρόκειται για έναν ορειβάτη που έκοψε το χέρι του για να γλιτώσει την ζωή του.
127 hours - κριτική ταινίας

Συνεπές

Ο Ντάνι Μπόϊλ είχε αρκετή πρώτη ύλη κυρίως γιατί ο πραγματικός Άρον Χάλστον (τον υποδύεται ο Τζέϊμς Φράνκο) έζησε για να μπορέσει να μιλήσει για την εμπειρία του. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων την ιστορία είναι λογικό να περιμένεις την στιγμή που θα γίνει η στραβή. Άμα ο σκηνοθέτης είναι καλός η στραβή κάθεται σε σημείο που δεν το περιμένεις, έτσι για να ανάψουν λίγο τα αίματα. Και όταν ανάβουν το σωστό είναι σταδιακά να έρθεις αντιμέτωπος με ένα είδος απόγνωσης που ως άνθρωπος της πόλης δεν νιώθεις ή συναντάς συχνά.

Ο Μπόϊλ επιτυγχάνει να δημιουργήσει το ταιριαστό συναίσθημα και ο ηθοποιός το ακολουθεί με μαεστρία. Είναι στιγμές που καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν έχει περισσότερη δύναμη από το απρόοπτο όσο καλά και αν είσαι προετοιμασμένος. Είναι στιγμές που όταν είσαι κάτι δεν μπορείς να είσαι κάτι άλλο που θα έλεγε και ο Σπινόζα. Το 127 αν μη τι άλλο σε βάζει μέσα σε αυτήν την κατάσταση και παρότι τραβάει υπερβολικά σε χρόνο η στιγμή κοψίματος του χεριού είναι συνεπές στην ιστορία και το κυριότερο δεν σου επιτρέπει να δεις τον Χάλστον σαν ήρωα, αφού δεν είναι, απλά κάνει το προφανές για να επιβιώσει.

Γιάννης Τσάκαλος (2,5 / 5)


O Ντάνι και η κότα με τα χρυσά αυγά

Σχεδόν απογοητεύτηκα από το "127 Hours". Κυρίως διότι ανήκω στους θαυμαστές της δουλειάς του Ντάνι Μπόιλ. Βρήκε την αληθινή ιστορία του «cool, τρελιάρη, παλαβού» αναρριχητή Άαρον Ράλστον που παγιδεύτηκε για 127 ώρες σε ένα φαράγγι, με μοναδική διέξοδο αυτό που δεν θα σας πω (για να είμαι τυπικός), αλλά που οι περισσότεροι φαντάζεστε και οι ελάχιστοι που δεν το πιάσατε, μπορείτε με ένα απλό κλικ να το μάθετε. Αυτός λοιπόν που ουσιαστικά παγιδεύεται, δεν είναι ο πρωταγωνιστής (ένας πραγματικά καλός Τζέιμς Φράνκο που πάντως δεν θεωρώ ότι λάμπει σε έναν ορισμό του αβανταδόρικου ρόλου), αλλά ο σκηνοθέτης.

Την πάτησες Ντάνι. Το γεγονός ότι δεν μπορείς να πειράξεις το τέλος, να στήσεις εν ολίγοις τα αφηγηματικά σου κρεσέντα (μαζί με τις μουσικάρες) με τα οποία σε γουστάρουμε, αλλά είσαι αναγκασμένος να οδηγηθείς μοιραία εκεί, σε μπλόκαρε. Και μπορεί το πρώτο ημίωρο να είναι ευχάριστο, σαν διαφημιστικό ισοτονικού ποτού, σαν βίντεο κλιπ με θέμα «εξερευνήστε το Γκραν Κάνιον», έλα όμως που κάποια στιγμή παγιδεύεται ο μαγκάκος που τόσο μόχθησες να συμπαθήσουμε. Δέσμιος της υπερβολικής σιγουριάς του ο πρωταγωνιστής, ομοίως και ο σκηνοθέτης. Νομίζει ότι μπορεί εύκολα να φέρει σε πέρας μια θεατράλε ιστορία ψυχολογικού στρες και πανικού, αλλά δυστυχώς αστοχεί αρκετά, ιδιαίτερα με (αναπόφευκτα) ανέμπνευστα ιντερλούδια-φλας μπακ που αντί να εντείνουν την πλοκή, την αποδυναμώνουν.

Η δραματουργία δεν εξελίσσεται, οι τόνοι πέφτουν (όπως και οι αντοχές του παγιδευμένου) και πριν γίνει παιδική χαρά η όλη φάση, κάποια στιγμή ξεκινά ο ψυχολογικός εκβιασμός με στόχο να πονέσουμε και εμείς την στιγμή του μοιραίου. Και για να βεβαιωθεί ότι θα πονέσουμε, ο Μπόιλ αρχίζει τα κοντινά πλάνα και τις αδέξιες ηχητικές κορυφώσεις, σε βαθμό που κουράζει. Χλιαρό και το υπόλοιπο τέταρτο μέχρι το τέλος… αυτά. 

Aπόστολος Κίτσος (2 / 5)

Πρώτη δημοσίευση: 4 Σεπτεμβρίου 2011, 16:08
Ενημέρωση: 4 Σεπτεμβρίου 2011, 16:09
Τίτλος:
127 hours (127 ώρες)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
94
Εταιρία διανομής: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos