Berlinale 2022: “Robe of gems” – Κριτική

Σύνοψη: H Isabel (Nailea Norvind) παίρνει διαζύγιο από τον σύζυγό της και εγκαθίσταται στην εξοχή, όπου ανακαλύπτει ότι η οικιακή της βοηθός Maria (Antonia Olivares) έχει μια αδερφή που αγνοείται.

ΣΧΕΤΙΚΑBerlinale: "Οι ταινίες μπορούν να αλλάξουν τα μυαλά των ανθρώπων"

Όταν η Isabel της προσφέρει τη βοήθειά της για να βρεθεί η χαμένη της αδερφή, μια άρρητη συμφωνία γεννιέται ανάμεσα στις δύο γυναίκες. Παράλληλα, η Roberta (Aida Roda), η διοικητής της τοπικής αστυνομίας, ελπίζει να σώσει τον γιο της από τον εγκληματικό υπόκοσμο με τον οποίο έχει μπλέξει. Οι δρόμοι των τριών γυναικών διασταυρώνονται σε ένα σκηνικό εγκατάλειψης, όπου ο ανθρώπινος νους επιμένει να επαναστατεί ενάντια σε κάθε κακή μοίρα.

Άποψη: “Ονειρεύτηκα μία ταινία σαν κολάζ που αντανακλά ένα σύμπαν και όλοι οι χαρακτήρες συμβάλλουν -άλλοτε ως θύματα και άλλοτε ως θύτες- σε έναν κύκλο κακού, χωρίς πάντοτε να το αντιλαμβάνονται”. Έχοντας συνεργαστεί ως μοντέρ με τους Μεξικανούς δημιουργούς Carlos Reygadas (Silent Light, Post Tenebras Lux) και Amat Escalante (Heli), η Natalia López Gallardο παίρνει τη θέση της πίσω από την κάμερα. Η σεναριογράφος και σκηνοθέτης του “Robe of gems” καταφέρνει πράγματι να δημιουργήσει αυτό που ήταν από την αρχή η πρόθεσή της: ένα ενδιαφέρον ψηφιδωτό από κρυμμένους τάφους, πρόσωπα αγνοουμένων, ανθρωποκτονιών και μιας καθημερινότητας που βουλιάζει στην εξαθλίωση.

Η ταινία μοιάζει με ένα ακαθόριστο όνειρο που προμηνύει το κακό. Η κατακερματισμένη αφήγηση  έχει φόντο απαγωγές και δολοφονίες που δεν είναι πάντα εύκολο να εντοπιστούν. Η López Gallardo αποκαλύπτει την καταστροφική ομορφιά του σύγχρονου Μεξικού, με πτώματα και ζωντανούς να ξεπροβάλλουν σε σκουπιδότοπους ή να καίγονται ζωντανά σε κορυφές λόφων, να κάνουν μπάνιο σε σκοτεινές πισίνες ή να χορεύουν techno κάτω από φώτα neon. Η σκηνοθέτης αποφεύγει την απλή αφήγηση, αφήνοντας τον θεατή με κάτι τόσο άπιαστο που η ταινία σχεδόν δεν είναι κατανοητή στο πρώτο της μισό, μέχρι τα κομμάτια να ταιριάξουν σταδιακά μεταξύ τους και η πλοκή να βγάλει κάποιο υποτυπώδες νόημα. Το ίδιο ακατανόητος, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μοιάζει άλλωστε και ο ίδιος ο τίτλος της ταινίας.

Σε ορισμένες σκηνές δεν είναι ξεκάθαρο ποιος μιλάει ή σε ποιον μιλούν. Η κάμερα γυρνάει γύρω από τους χαρακτήρες και καταγράφει λεπτομέρειες της ζωής που δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στην αφήγηση. Η ιστορία αρχίζει να γίνεται πιο κατανοητή στο δεύτερο μισό της ταινίας, όταν η Isabel αποφασίζει να πάει σε μια αποστολή για να βοηθήσει να βρεθεί η αδερφή της Maria. Μερικές από τις πιο δυνατές σκηνές, πάντα για τα δεδομένα της López Gallardo, περιλαμβάνουν την Isabel να αντιμετωπίζει ανυπολόγιστους κινδύνους και τις ταξικές διαφορές να είναι τόσο βαθιές στο Μεξικό που την κάνουν να φαίνεται και να φέρεται σαν τουρίστας στη χώρα της.

Αυτές οι φευγαλέες σκηνές δεν αρκούν για να “συμμαζέψουν” την ταινία, η οποία αφήνει ένα αόριστα βασανισμένο συναίσθημα στο τέλος της. Η τελευταία σκηνή είναι δυνατή, μένει στο μυαλό και η López Gallardo σίγουρα δίνει ένα ιδιαίτερο, δικό της στίγμα σαν δημιουργός. Χάνει, όμως, τους θεατές στη διάρκεια αυτής της προσπάθειας.

Μάρω Ζουγανέλη

To 72ο Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 10-20 Φεβρουαρίου 2022. Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε στο εδικό section του ΜΟVE ΙΤ που ανανεώνεται συνεχώς