Berlinale 19: "Farewell to the night" - Κριτική

Σύνοψη: Η Μύριελ ζει στη Γαλλία όπου και διαχειρίζεται μία φάρμα εκτροφής αλόγων μέχρι που εμφανίζεται ο εγγονός της Άλεξ με επικίνδυνα σχέδια υπόψιν του τα οποία η Μύριελ αδυνατώντας να τα υποστηρίξει, προσπαθεί να ανατρέψει με οποιοδήποτε κόστος.

ΣΧΕΤΙΚΑ"M – A City Hunts a Murderer": Ένας τρόμος που σιγοκαίει

Άποψη: Ακόμα ένα ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα βρίσκει την θέση του στο Φεστιβάλ Βερολίνου και σειρά έχει ο γάλλος Αντρέ Τεσινέ να τοποθετηθεί στην πολιτική διάσταση της ISIS αλλά κυρίως να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την θρησκεία και τις εξτρεμιστικές διδαχές της. Με όχημα την σχέση γιαγιάς-εγγονού, ο Τεσινέ στήνει τα κλισέ του επιπόλαιου και ευεπηρέαστου νέου απέναντι στην φωνή της λογικής/αγία/οσιομάρτυρα γιαγιά της οικογένειας όμως δεν κατορθώνει να επιδείξει κάτι παραπάνω από την αυταπόδεικτη επικινδυνότητα του προσηλυτισμού για τα συμφέροντα τρίτων.

Ο Άλεξ (Κέισι Μοτέτ Κλάιν) όντως είναι ανίδεος μπροστά το λάθος που ετοιμάζεται να κάνει, και ακόμα χειρότερα θεωρεί ότι πράττει το σωστό. Η γιαγιά Μύριελ (στον ρόλο η καλοστεκούμενη Κατρίν Ντενέβ) προσπαθεί να αντιληφθεί την λογική του πριν δράσει αλλά ο χαρακτήρας της ενώ δείχνει δυναμικός και συγκροτημένος, είναι πολλές φορές φοβισμένος μπροστά στον Άλεξ, αγνοώντας όλα τα ενοχλητικά σημάδια που λαμβάνει από αυτόν.

Και ενώ ο Άλεξ μαζί με την κοπέλα του και τον φίλο τους ετοιμάζονται για κυριολεκτικό πόλεμο, ο Τεσινέ δεν ασχολείται καθόλου, πέραν της απλής αναφοράς της λέξης, για τα τεκταινόμενα στο πεδίο μάχης μέσω των πρωταγωνιστών του. Από την μία θέλει να έχει έναν πολιτικό λόγο αλλά από την άλλη, με αυτό το σενάριο στη γαλλική ύπαιθρο που για ακόμα μία φορά κάνει το θαύμα της και κινηματογραφείται λαμπρά, δείχνει σα να μη μπορεί να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα και αγνοεί ηθελημένα τα δύσκολα σημεία.

Όσο το σενάριο κλιμακώνεται και το τέλος πλησιάζει απειλητικά, το δράμα του “Farewell to the Night” γίνεται όλο και εντονότερο με μία λογική κατάληξη εν μέρει όσον αφορά τον Άλεξ αλλά με μία αψυχολόγητη τροπή για τον χαρακτήρα της Ντενέβ που την μεταμορφώνει σε “drama queen” στη γαλλική εξοχή. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο Τεσινέ στα 75 του ίσως να μην έχει να μας δώσει κάτι παραπάνω από δικαιολογημένη έλλειψη δημιουργικότητας.

4,5 / 10