Θεσσαλονίκη 2020: "Funny face" - Κριτική

Ο Saul (Cosmo Jarvis), ένας νεαρός με κοινωνικές δυσκολίες, είναι οργισμένος και αγανακτισμένος καθώς το σπίτι που μένει με τους παππούδες του θυσιάζεται στον βωμό της αστικής ανάπλασης και των οικονομικών συμφερόντων. Η Zama (Dela Meskienyar), έχοντας χάσει τον πατέρα της, είναι θυμωμένη με τους πιεστικούς της θείους και την Μουσουλμανική της ταυτότητα, που λειτουργεί αν μη τι άλλο, περιοριστικά. Ο Saul πρέπει να κάνει κάτι για την αδικία που βιώνει, σαν ένας σουπερ-ήρωας που έχει βρει μόλις την κατάλληλη μάσκα. Η Zama πρέπει να φύγει από το σπίτι των θείων της, για να πάρει επιτέλους μια ανάσα κάτω από το νικάμπ της. Δύο απόκληροι νέοι με καλυμμένα πρόσωπα συναντιούνται τυχαία ένα βράδυ και αναπτύσσουν μια βαθιά επαφή βασισμένη στις σιωπές.

ΣΧΕΤΙΚΑΗ Ελίνα Ψύκου και τα "Αδέσποτα κορμιά" της

Μια συλλογή εντυπώσεων από μια σύγχρονη, πολυπρόσωπη Νέα Υόρκη που όσο μαγεύει τόσο πληγώνει τους οικείους της και μια αφήγηση με δυνατότητες, που ωστόσο δεν πραγματώνονται, συνιστούν την νέα ταινία του Tim Sutton, που μάλλον αναλαμβάνει περισσότερα απ’ όσα μπορεί. Ο καπιταλισμός και οι επιπτώσεις του στις ζωές των ανθρώπων και η ανελέητη στάση του 1%, του εχθρού που ενσαρκώνει εδώ ο Johnny Lee Miller, αποτελούν το φόντο πάνω στο οποίο ο Sutton τοποθετεί την ιδέα της αντίστασης στις συνθήκες που μας καταπιέζουν, μας ξεπερνούν και ορίζουν τις ζωές μας με τρόπους περιορισμού και συμμόρφωσης.

Κι όλα αυτά, μέσα από μια ερωτική ιστορία στο περιθώριο μιας παραμυθικά απεικονισμένης Νέας Υόρκης, με το παραμύθι να βρίσκεται στο αστικό και κοινωνικό περιθώριο.

Ωστόσο, η συνοχή δεν είναι το δυνατότερο χαρτί της ταινίας, οι χαρακτήρες και η όλη δράση έχουν μια ασάφεια ανάλογη με την αφηγηματική και το αποτέλεσμα είναι αρκετά ημιτελές.

Επίσης, τα πολιτικοκοινωνικά περιεχόμενα, πέρα από το ότι τα έχουμε ξαναδεί, δοσμένα μάλιστα μέσα από παρόμοιες ιστορίες, μένουν κάπως μετέωρα και αόριστα.  

Βέβαια, η κινηματογράφηση είναι ελκυστική και η μουσική καίρια για την εξέλιξη (και το ενδιαφέρον μας), προσφέροντας ρυθμό και συναίσθημα καθ’ όλη την διάρκειά της. Υπάρχουν δυνατές σκηνές (όπως η συζήτηση του developer Miller με τον πατέρα του Victor Garber) και σκηνές ουσιαστικά περιττές (η οργιακή απόλαυση).

Κυρίως,  ό,τι λείπει στο “Funny Face” σε επίπεδο σαφήνειας το αναπληρώνει σε ατμόσφαιρα. Η όλη κινηματογράφηση της Νέας Υόρκης, οι περιθωριακοί χαρακτήρες, οι ποπ αναφορές, η μουσική, τα «επαναστατικά» vibes -ακόμα και η σαρδόνια μάσκα του Saul που παραπέμπει σε πολύ γνωστές κινηματογραφικές και μη μάσκες- χαρίζουν ένα ενδιαφέρον και μια περίεργη feel-good αίσθηση σε ένα σχετικά αδιάφορο σύνολο. Το “Funny Face” όμως ίσως να είναι περισσότερο deadpan.

Aνδρομάχη Σδούκου

Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 61ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο ειδικά διαμορφωμένο section του MOVE IT που ανανεώνεται καθημερινά.