Θεσσαλονίκη 18: "The waiter" - Κριτική
Σύνοψη: Ο Ρένος είναι επαγγελματίας σερβιτόρος και ζωγράφος από χόμπι. Όταν ο γείτονάς του ο Μιλάν εξαφανίζεται και την θέση του παίρνει ένας ξανθός άντρας η ρουτίνα του παύει να του είναι αρκετή και αρχίζει να ψάχνει τον ένοχο.
Άποψη: Η πρώτη ταινία του Στιβ Κρικρή έχει γεύση Αθήνας και αέρα μοντέρνου. Στα χνάρια που χάραξε το Greek Weird Wave, η ιδιαιτερότητα των χαρακτήρων και των διαλόγων είναι κυρίαρχα στοιχεία στο κυνήγι του ενόχου και μονοπωλούν το ενδιαφέρον του φακού άσκοπα, χάνοντας χρόνο εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει μυστήριο.
Ο Άρης Σερβετάλης με την ήρεμη κινητικότητα του πείθει ως ταπεινός σερβιτόρος ο οποίος είναι εξυπνότερος από ό,τι δείχνει στους άλλους όμως η διαρκής παθητικότητα του χαρακτήρα του στο αλλόκοτο περιβάλλον της ταινίας φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που τυχόν επιθυμούσε ο σκηνοθέτης. Μιμούμενος όλες τις μεθόδους του σύγχρονου κινηματογράφου, ειδικά αυτού που ξεπετάγεται τα τελευταία χρόνια από την χώρα, οδηγείται σε μία κόπια των προκατόχων του και ουσιαστικά χάνει όλη την πρωτοτυπία που επιθυμούσε να μοιραστεί με το κοινό.
Το μόνο ενδιαφέρον και σωστά δομημένο είναι η ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή με τις ακράδαντες πεποιθήσεις του και τον συμβιβασμό του με την πενιχρή ζωή όπως επίσης και η σκοτεινή αλληλεπίδραση του με το alter ego του δια χειρός Γιάννη Στάνκογλου. Το ηθελημένο στήσιμο εδώ αλλάζει ύφος και αποκτά νόημα και αγωνία φέρνοντας μία σεναριακή αρμονία στους αντίθετους κόσμους που πρεσβεύουν οι δυο τους βάζοντας τους να κονταροχτυπηθούν για την κυριαρχία.
Δύο τελείως αντίθετοι χαρακτήρες σε αναμέτρηση. Στο “The Waiter” καταπώς φαίνεται υπάρχει γόνιμο έδαφος για υπαρξιακές αναλύσεις και ένα πλαίσιο αναφοράς ωστόσο η καλή διάθεση για ερμηνείες χάνεται πίσω από την μονοτονία και το απαράλλαχτο στυλιζάρισμα μιας ταινίας που δείχνει βαθυστόχαστη σαν τον ήρωα της αλλά δυστυχώς αδυνατεί σε αρκετά σημεία.
4 / 10