65ο ΦΚΘ: Η αυταπάτη της δυστοπικής πολυτέλειας στο "The End"
Σύνοψη: Μετά από μια ολοκληρωτικά καταστροφική για τον πλανήτη περιβαλλοντική κρίση, μια οικονομικά εύρωστη οικογένεια έχει καταφέρει να παραμείνει ζωντανή, δημιουργώντας το δικό της καταφύγιο.
ΣΧΕΤΙΚΑBerlinale 2025: Τιμητική Χρυσή Άρκτος στην Τίλντα Σουίντον
Η Μητέρα (Tilda Swinton), ο Πατέρας (Michael Shannon), ο γιος (George MacKay), η Φίλη της μητέρας (Bronagh Gallagher), ο Μπάτλερ (Tim McInnerny) και ο Γιατρός (Lennie James) έχουν όλα όσα χρειάζονται στο πολυτελές τους οίκημα στο βάθος ενός ορυχείου αλατιού και περνάνε τον χρόνο τους εναλλάσσοντας την σκοποβολή και τις ασκήσεις πυρασφάλειας με κρέμασμα διάσημων πινάκων και κατανάλωση νόστιμων κέικ.
Όταν μια νεαρή Κοπέλα (Moses Ingram) φτάνει στον χώρο τους αναζητώντας καταφύγιο, ο μικρόκοσμος τους κλονίζεται, το «εμείς κι αυτοί» δοκιμάζεται και η απομονωμένη τους πραγματικότητα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει μερικές σκληρές αλήθειες.
Άποψη: Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο Joshua Oppenheimer έχει σκηνοθετήσει δύο πολυβραβευμένα και αρκετά σκληρά ντοκιμαντέρ, τα “The Act of Killing” και “The Look of Silence”, με επίκεντρο την Ινδονησία και βασικό ενδιαφέρον τις ακρότητες στις οποίες μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη κατάσταση.
Αν πιστέψατε ότι η νέα του ταινία, ένα μετα-αποκαλυπτικό δραματικό μιούζικαλ, θα διέθετε λιγότερο ενδιαφέρον και κριτική ματιά για αυτές τις θεματικές, κάνατε λάθος.
Στο “The End” η προσοχή μετατοπίζεται απλά από τις μαζικές δολοφονίες σε ένα άλλο μέσο καταστροφής και αφανισμού, αυτό της κλιματικής αλλαγής και του φιλελεύθερου καπιταλισμού.
Με την δομή να εναλλάσσεται ανάμεσα σε δραματικούς υπαινιγμούς και τραγούδια και ένα θεατρικό στήσιμο μιας δυστοπικής πολυτέλειας, ο σκηνοθέτης εξερευνά το πώς οι άνθρωποι λένε ψέματα στον κόσμο και τον εαυτό τους, πώς επιλέγουν να διαχειριστούν την καταστροφή, τις ενοχές και τα τραύματα που βίωσαν και προκάλεσαν. Όπως αναφέρει και ο ίδιος, «Είναι μια ταινία για το μοναδικό ανθρώπινο γνώρισμα του να λέμε ψέματα στους εαυτούς μας, αλλά και τις ολέθριες συνέπειες αυτής της αυταπάτης».
Με τους στίχους να αναφέρονται σκόπιμα στην προστασία της ομάδας, το χαμόγελο και την βελτίωση που επιφυλάσσει το να κινείσαι μόνο μπροστά (απλή, λιτή φιλελεύθερη προσωπική ανάπτυξη), το συνήθως εμψυχωτικό και ελαφρύ είδος του μιούζικαλ αποκτά κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις και ασκεί με τον τρόπο του μια υποδόρια μα ξεκάθαρη κριτική στους προνομιούχους χαρακτήρες του, που επέλεξαν μια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα περιμένοντας να ζήσουν μετά το τέλος απλώς ευτυχισμένοι. Όχι μόνο σε αυτούς ωστόσο, φροντίζοντας να μας συμπεριλάβει ενεργά στους προβληματισμούς και τις αναρωτήσεις, παρουσιάζοντας ετερόκλητους χαρακτήρες με διαφορετικές προσωπικές ιστορίες.
Πολλά πράγματα δεν εξηγούνται πλήρως (ο γιατρός, για παράδειγμα, παραμένει ένα μυστήριο και οι αποστάσεις μεταξύ προνομιούχων και μη γεννούν ερωτήματα) ενώ η συνολική διάρκεια της ταινίας θα μπορούσε να είναι μικρότερη. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα συνιστά έναν πραγματικά ενδιαφέροντα και αναζωογονητικό μες στην δυστοπικότητα και το βάρος του συνδυασμό ειδών και ιδεών, που μέσα στην απλότητα της αλληγορίας του ρωτά κάτι σοβαρό. Ποιο είναι το τέλος και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό;
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων