63ο ΦΚΘ: "The eternal daughter" - Κριτική

Ένα ψυχρό βράδυ, η Τζούλι καταφτάνει με την μητέρα της Ρόζαλιντ σε μια απόκοσμη έπαυλη, η οποία σήμερα στεγάζει ένα ξενοδοχείο. Η Ρόζαλιντ είχε περάσει κάποια χρόνια της ζωής της εκεί, καθώς το εντυπωσιακό κτήριο ανήκε στην εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου στην θεία της, και με αφορμή το γεγονός, οι δύο γυναίκες αποφασίζουν να περάσουν μερικές μέρες στην αγγλική εξοχή.

ΣΧΕΤΙΚΑThe Human Voice

Το τοπίο άλλωστε έχει την δυνατότητα να ευνοήσει την συγγραφική δουλειά της Τζούλι, που τελευταία παρουσιάζει δυσκολίες, αλλά μυστήριοι ήχοι και ανατριχιαστικά τριξίματα την νύχτα δεν της επιτρέπουν ούτε να κοιμηθεί. Καθώς τα γενέθλια της Ρόζαλιντ πλησιάζουν, η σχέση των δύο γυναικών εξερευνάται και επεκτείνεται μέσα από τις στιγμές που μοιράζονται, για να καταλήξει σε μερικές επώδυνες, καίριες συνειδητοποιήσεις.

Μετά το περσινό “The Souvenir II”, με το οποίο ολοκληρώθηκε ένα εξαιρετικό αυτοβιογραφικό δίπτυχο αναστοχασμού και καλλιτεχνικής δημιουργίας, η Joanna Hogg επεκτείνει το προσωπικό, χαμηλότονο, βαθύ σινεμά που υπηρετεί.

Το “The Eternal Daughter” μοιάζει σαν μια άτυπη συνέχεια των δύο ταινιών που προηγήθηκαν (τα ονόματα μητέρας και κόρης παραμένουν τα ίδια) και αποτελεί ένα ατμοσφαιρικό μυστήριο, μια ιστορία φαντασμάτων για την εξερεύνηση μιας σχέσης: αυτή μεταξύ μητέρας και κόρης.

Αντλώντας ξανά από τις δικές της εμπειρίες και με συνοδοιπόρο μια υποδειγματική Tilda Swinton σε διπλή εκδοχή, η Hogg μιλά για τα αληθινά φαντάσματα, τις πιο βαθιές μας σχέσεις, τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα που φωλιάζουν τόσο μέσα μας όσο και στα μέρη που έχουν δημιουργηθεί. Είτε αυτά αφορούν έναν τόπο κυριολεκτικά είτε έναν χώρο δημιουργικής επεξεργασίας.

Όπως σε κάθε καλή ιστορία μυστηρίου, στην ταινία υπάρχει από την πρώτη στιγμή μια ατμόσφαιρα ανησυχίας, μια τεταμένη συνθήκη στην οποία δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Το ξενοδοχείο είναι άδειο και η μόνη παρουσία μοιάζει να είναι η νεαρή, απότομη ρεσεψιονίστ (Carly-Sophia Davies). Στην ήσυχη συμβίωση των δύο γυναικών, η συναισθηματικά φορτισμένη Τζούλι προσπαθεί να φροντίσει με κάθε τρόπο την μητέρα της και τον σκύλο της Λούι. Ανησυχεί για όλα αυτά που εκείνη δεν μοιράζεται μαζί της και για το αν υπήρξε ευτυχισμένη, ενώ παράλληλα και με μια διστακτική ενοχικότητα, επιθυμεί να ηχογραφήσει τις αφηγήσεις της, για να τις χρησιμοποιήσει στο έργο της. Από την άλλη, η καλοσυνάτη Ρόζαλιντ είναι περισσότερο συγκρατημένη συναισθηματικά κι έχει μια τάση απομάκρυνσης από την συνθήκη, με τον ύπνο και την ξεκούραση να αποτελούν την βασική της προτεραιότητα.

Η χαμηλόφωνη, βραδυφλεγής εξέλιξη της αφήγησης οξύνει την υπομονή μα και την περιέργειά μας, η αριστοτεχνική κινηματογράφηση του απόκοσμου, νεφελώδους σκηνικού από τον Ed Rutherford μας μαγνητίζει, η υπέροχη μουσική επένδυση συμπληρώνει καθοριστικά τις επιδράσεις. Η συνύπαρξή των δύο προσώπων, για αυτό το μικρό διάστημα, σε αυτό το υποβλητικό, γοτθικό σκηνικό είναι ένα εντυπωσιακό οπτικά, έξυπνο και βαθύ ταξίδι, στο οποίο η σκηνοθέτρια μας κρατά υπομονετικά και σφιχτά το χέρι μέχρι που το αφήνει ξαφνικά, σε μια ανατριχιαστικά επιδραστική σκηνή, για να συνεχίσουμε μόνοι μας τις συνειδητοποιήσεις.

Υπέροχα δουλεμένο σενάριο, αριστοτεχνικά πλάνα, φανταστικά ενδοσκοπική και γενναία συναισθηματική Joanna Hogg.

To 63o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης διεξάγεται 3-13 Νοεμβρίου 2022. Το MOVE IT βρίσκεται εκεί όπως κάθε χρόνο και σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν. 

Τα πάντα για το φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στην ξεχωριστή ενότητα του MOVE IT που ανανεώνεται συνεχώς.