23ο ΦΝΘ: "Bloody nose, empty pockets" - Κριτική

Σύνοψη: Μακριά από τα αστραφτερά φώτα του Λας Βέγκας, ένα παραδοσιακό μπαρ –ένας θύλακας πραγματικότητας σε μια πόλη τεχνητής ευτυχίας– ρίχνει αυλαία. Τέλος εποχής για έναν τόπο εθελούσιας εξορίας, που καλωσόριζε όσους ήθελαν να κρυφτούν από τα φώτα της ράμπας. Το ελεγειακό πορτρέτο ενός κόσμου που σβήνει και χάνεται∙ ενός κόσμου από αναμνήσεις και ιστορίες που γεννιούνται και πεθαίνουν σε άδεια ποτήρια και τολύπες καπνού.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Άποψη: Το «Bloody Νose, Εmpty Pockets», είναι ένα ντοκιμαντέρ που ειδικά τώρα, με την εστίαση κλειστή τόσους μήνες (και άλλους τόσους πιο πριν να υπολειτουργούσε), μας πονάει περισσότερο.

Γιατί μιλά για το είδος εκείνο του μπαρ που σου λείπει πολύ: το στέκι σου που θα πιείς, θα ακούσεις τις μουσικές σου και κυρίως θα μιλήσεις με γνώριμες φιγούρες που τελικά μπορεί να σε νοιάζονται περισσότερο και από υποτιθέμενους «φίλους».

Το «Roaring ‘20s» είναι ίσως πιο παρακμιακό από ότι θα περιμένες ή έχεις συνηθίσει, αλλά προσφέρει ένα ζεστό, σχεδόν σπιτικό, καταφύγιο στις χαμένες ψυχές που αποζητούν διέξοδο στα ζητήματα της καθημερινότητας και άφθονο και σωστό αλκοόλ.

Μέχρι και την τελευταία του βραδιά, καθώς από την επόμενη ημέρα η άδεια λειτουργίας του παύει και η χρήση του κτιρίου αλλάζει, «εκμοντερνίζεται».

Ένα ετερόκλητο μωσαϊκό από μοναχικές υπάρξεις, σε αυτόν τον ναό της παρηγοριάς και της διαφυγής, που τρεκλίζουν ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την ασωτία, καθώς αναπολούν το παρελθόν και γυρίζουν την πλάτη στο μέλλον.

Αμπελοφιλοσοφίες, αποστάγματα ζωής και εκλεκτού αλκοόλ (ή και απλά άφθονου) ατάκτως ερριμμένα από λούμπεν μορφές, μεσοαστικής μετάλλαξης.

Aτάκες που μένουν και φυσικές «ερμηνείες» που θολώνουν το σύνορο μεταξύ ντοκιμαντέρ και mockumentary, μαζί και μια δεξιοτεχνική σκηνοθετική αντιμετώπιση από τους Μπιλ και Τέρνερ Ρος, το «Bloody Nose, Empty Pockets», σε εθίζει την μπαρόβια κουλτούρα και σε προσελκύει στο αληθινό feeling της εστίασης, σε συγκινεί μέσα σε ένα σύννεφο καπνού (όλοι οι θαμώνες καπνίζουν, μέσα στο μπαρ) με την πανσπερμία των αλκοολικών θαμώνων του. Παλιοροκάδες, κουλτουριάρηδες, χίπστερ, μποέμ τύποι και τύπισσες, όλοι και όλες στα όρια του αλκοολισμού, έτοιμοι να ανοίξουν την καρδιά τους, αλλά και να τσακωθούν για τα πιστεύω τους.

Είναι όμως όλοι τους αληθινοί και αυθεντικοί, με αυτογνωσία που αφοπλίζει και ειλικρίνεια που πολλές φορές θα φέρει τον θεατή σε δύσκολη θέση.

Εκτός και αν τα έχει πιεί και αυτός κάποτε σε ένα τέτοιο μπαρ. Ένα στέκι σαν αυτά που πλέον είναι λίγα και που δυστυχώς θα μείνουν ακόμα λιγότερα όταν το κύμα της πανδημίας (και της φτώχειας που την συνοδεύει) σκάσει και κοπάσει.  Τότε που ένα τέτοιο φιλμ θα μπορείς να το παρακολουθήσεις συναισθηματικά φορτισμένος και μόνο.

To ΜΟVE IT παρακολουθεί το φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Όλες οι κριτικές και ανταποκρίσεις μας βρίσκονται στο ειδικό section που έχουμε στήσει.