Πανόραμα 14: Τελετή λήξης με την τελευταία ταινία του Κεν Λόουτς

Tην Κυριακή 26 Οκτωβρίου στις 8.30 μ.μ. στον κινηματογράφο Όπερα, το 27ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου κατεβάζει την αυλαία του με την πρώτη προβολή της ταινίας “Jimmy’s Hall” σε σκηνοθεσία Ken Loach και σενάριο Paul Laverty.

Όπως κάθε χρόνο, της προβολής θα προηγηθεί η Τελετή Λήξης του Φεστιβάλ, στην οποία θα απονεμηθούν τα βραβεία του 27ου Πανοράματος. Δύο κριτικές επιτροπές θα επιλέξουν τις νικήτριες ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος. Την πρώτη αποτελούν μέλη της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κινηματογράφου (FIPRESCI). Εδώ και τρία χρόνια, το βραβείο της FIPRESCI ονομάζεται πλέον «βραβείο στη μνήμη του Θόδωρου Αγγελόπουλου», αφιερωμένο στη μνήμη και την προσφορά του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη. Η δεύτερη κριτική επιτροπή θα δώσει το καθιερωμένο πλέον Βραβείο Κοινού που απονέμει 5μελής επιτροπή αναγνωστών του περιοδικού «Αθηνόραμα».

Τέλος, στην τελετή, θα βραβευτούν, με το Ειδικό Βραβείο του Πανοράματος, για την προσφορά τους στον κινηματογράφο, ο Βρετανός σεναριογράφος Paul Laverty, ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης Elia Suleiman και οι Έλληνες σκηνοθέτες Κώστας Φέρρης και Σταύρος Τσιώλης. Μετά τη λήξη της προβολής θα ακολουθήσει party στο Bartesera (Κολοκοτρώνη 25, Στοά Πραξιτέλους) με την ευγενική χορηγία των Οίνων Semeli.

JIMMY’S HALL

O πολιτικοποιημένος και ανθρωπιστής σκηνοθέτης από την Ιρλανδία επιστρέφει και μας διηγείται μια συγκλονιστική, αληθινή ιστορία που διαδραματίζεται μετά το αριστούργημα του «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι» (Χρυσός Φοίνικας, 2006). Σε συνεργασία με τον σπουδαίο σεναριογράφο Paul Laverty (πιστό του συνεργάτη εδώ και χρόνια), ο Ken Loach αναδεικνύει τον προσωπικό αγώνα, την αυτοθυσία και την αλληλεγγύη.

Μέσα στην «αίθουσα του Jimmy», οι πρωταγωνιστές της ταινίας χορεύουν σε ήχους τζαζ και σουίνγκ, γελούν και διασκεδάζουν, εκφράζοντας έτσι την ελευθερία του πνεύματος και της ζωής. Για τον Ken Loach, η μουσική και ο χορός αποτελούν στην ιστορία του την απόλυτη έκφραση ελευθερίας. «Γεγονός πάντοτε επικίνδυνο για τους ασκούντες εξουσία» τονίζει ο πάντα συνεπής στην αριστερή πολιτική σκέψη, σκηνοθέτης. Το 1921, σε μια Ιρλανδία στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, η αμαρτία του Τζίμι Γκράλτον ήταν να στήσει με δικά του χρήματα, μια αίθουσα χορού σε ένα αγροτικό σταυροδρόμι. Το Pearse-Connolly Hall ήταν ένα μέρος όπου οι νέοι της κοινότητας θα μπορούσαν να συγκεντρώνονται, να μαθαίνουν, να διαφωνούν, να ονειρεύονται... πάνω απ’ όλα όμως να χορεύουν και να διασκεδάζουν. Με τη δημοτικότητα της αίθουσας να αυξάνεται, ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της, σε συνδυασμό με το ελεύθερο πνεύμα που προήγαγε, δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από την Εκκλησία και τους πολιτικούς, που ανάγκασαν τον Τζίμι να φύγει από την περιοχή και την αίθουσα να κλείσει. Μια δεκαετία αργότερα, κατά την κορύφωση της μεγάλης οικονομικής κρίσης, ο Τζίμι επιστρέφει στη γενέτειρά του από τις ΗΠΑ και αποφασίζει να ανοίξει την αίθουσα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο κοινός σκοπός της επαναλειτουργίας της αίθουσας θα ενώσει εκ νέου την κοινότητα, βάζοντάς τόσο τον Τζίμι όσο και την πρωτοβουλία του, ξανά στο στόχαστρο της εκκλησίας και των πολιτικών προυχόντων.

Tο “Jimmy’s Hall” είναι μια ταινία στην οποία η μυθοπλασία πηγαίνει χέρι-χέρι με την πραγματικότητα. Ο Loach παραδέχεται ότι δεν υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες για τον Ιρλανδό ακτιβιστή: «Είναι λυπηρό, καθώς είναι σαφές ότι επρόκειτο για έναν θαυμάσιο άνθρωπο. Από την άλλη βέβαια, αυτό μας έδωσε την ελευθερία να φανταστούμε την ιδιωτική ζωή του, και να εξερευνήσουμε τις επιλογές του. Θέλαμε να δώσουμε στο κοινό ένα χαρακτήρα με εσωτερικό πλούτο, και όχι έναν δισδιάστατο ακτιβιστή. Αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν να πάρουμε ελευθερίες σε ό,τι αφορά τους κεντρικούς χαρακτήρες, μένοντας όμως πιστοί στα ιστορικά γεγονότα». 

"Ίσως αυτή να είναι η τελευταία ταινία μυθοπλασίας για τον Ken," είχε δηλώσει η παραγωγός Rebecca O'Brien λίγο καιρό πριν, προσθέτοντας ότι ο σκηνοθέτης σκοπεύει στο εξής να αφοσιωθεί στη δημιουργία ντοκιμαντέρ. Ευτυχώς για τους ανά τον κόσμο σινεφίλ, ο Loach άλλαξε γνώμη και το “Jimmy’s Hall” δεν θα σηματοδοτήσει την αποχώρησή του από τις ταινίες μυθοπλασίας.