Νύχτες Πρεμιέρας 2020: "This is not a burial, it's a resurrection" - Κριτική

Σύνοψη: Μια 80χρονη γυναίκα στο Λεσότο έχει χάσει όλους τους συγγενείς της. Το μόνο που θέλει πια είναι να ταφεί στην πάτρια γη. Όμως η κυβέρνηση απαιτεί να ερημώσει το χωριό, να πλημμυριστεί και να γίνει φράγμα. Ο αγώνας της θα είναι οριστικός.

ΣΧΕΤΙΚΑΟι Νύχτες Πρεμιέρας προβάλουν τον Νονό ΙΙ ψηφιακά αποκατεστημένο

Άποψη: Ο Αφρικανός και μόνιμα πλέον εγκατεστημένος στο Βερολίνο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Lemohang Jeremiah Mosese επιστρέφει στην μυθοπλασία στην δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, «Αυτό δεν είναι ταφή, είναι ανάσταση», αντλώντας έμπνευση από απόψεις και ιδεολογίες της νοτιοαφρικανικής γης προβαλλόμενες σαν μια λαϊκή ή θρησκευτική παραβολή. Διαθέτει την απλότητα και την ποιητικότητα των παραβολών της χριστιανικής θρησκείας ή τους αρχαίους μύθους, όπου πίσω από την ιστορία μιας 80χρονης χήρας που ζει μόνη της στο χωριό της, κρύβεται όλη η ουσία της ζωής. Με την έννοια της μνήμης, του παρελθόντος και της ταυτότητας που συναντούμε στο σινεμά του Apichatpong Weerasethakul. Το ίδιο βραδυφλεγές σινεμά, με αργούς ρυθμούς εξιχνιάζει τα μύχια της ψυχής της κεντρικής ηρωίδας.

Ένα σινεμά βαθιά ανθρώπινο και ουσιαστικά ποιητικό, όπου οι λαϊκές παραδόσεις συγκρούονται με τον νέο κόσμο. Παλιό και νέο προσπαθούν να ενωθούν, κάτι που δύσκολα εν τέλει μπορεί να επιτευχθεί.

Ένας κόσμος που διαρκώς μεταβάλλεται και η ηλικιωμένη γυναίκα αδυνατεί να συμβαδίσει με αυτόν. Η δική της πρόσληψη της ταυτότητας, του πατριωτισμού, του  περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει γίνεται η σημαία με την οποία πορεύεται.

Η ταινία παρόλο που κινείται με αργούς ρυθμούς, ακόμα και όταν η δράση της είναι πολύ περιορισμένη και η υπόθεσή της εξαντλείται εύκολα, δεν παύει να καθηλώνει τον θεατή. Η σκηνοθετική μαεστρία του Mosese με τις υποβλητικές σκηνές ποιητικού ρεαλισμού της αφρικανικής γης και με κάποια ψυχεδελικές, μέσα στην παραζάλη οπτικές αποδόσεις της ψυχής, τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος της ταινίας, μεταφέρει ένα κλίμα, ένα συναίσθημα που δύσκολα μπορείς να ξεπεράσεις και να αγνοήσεις.

Μια πρωταγωνίστρια με αφοπλιστική ντοκιμαντερίστικης λογικής φυσικότητα και μια γενικότερα αύρα ενός cinema verité προσθέτει ακόμα περισσότερη αληθοφάνεια στην ιστορία, μια ιστορία που διαθέτει την ουσία της ανθρώπινης ψυχής. Παρόλο που η ηρωίδα παλεύει για κάτι που στον δυτικό κόσμο φαντάζει ξένο, ακόμα και τότε την καταλαβαίνει και συμπάσχει. Γι΄αυτό και η ταφή της λειτουργεί σαν μια συμβολική ανάσταση για την ίδια και για όλα όσα κουβαλά.