Νύχτες Πρεμιέρας 2019: "H καμαριέρα" - Κριτική

Σύνοψη: Η ταινία εξετάζει την ζωή της Eve, η οποία εργάζεται ως καμαριέρα σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο του Μεξικού. Κάθε επόμενη ημέρα είναι γεμάτη με τις ίδιες μηχανικές κινήσεις και αγκαρίες της προηγούμενης, με την Eve σταδιακά να βυθίζεται σε μια άβυσο υπαρξιακού άγχους.

ΣΧΕΤΙΚΑΟι Νύχτες Πρεμιέρας προβάλουν τον Νονό ΙΙ ψηφιακά αποκατεστημένο

Άποψη: Το “The Chambermaid” αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Lila Aviles, η οποία μαζί με τον διευθυντή φωτογραφίας Carlos Rossini συνθέτουν ένα κλειστοφοβικό τοπίο ενός υπερπολυτελούς ξενοδοχείου στο Μεξικό, ενώ η σταθερή κάμερα είναι αποστασιοποιημένη από κάθε συνασθηματικό συμβάν και εξετάζει με κλινική ακρίβεια την ζωή της Eve μέσα σε αυτό. Αν και μαθαίνουμε πως η 24χρονη καμαριέρα έχει ένα μικρό παιδί, δεν έχει μπάνιο στο σπίτι της και χρειάζεται συνολικά τέσσερις ώρες την ημέρα να περνά στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η Aviles επιλέγει να μην μας δείξει τίποτα από αυτόν τον εξωτερικό κόσμο. Αντιθέτως, οι ημέρες της Eve είναι απαράλαχτες: έχει αναλάβει την καθαριότητα του 21ου ορόφου (δείγμα της εργατικότητάς της), ενώ είναι υποψήφια για μια μεγάλη προαγωγή που θα την μεταφέρει στον 42ο όροφο, τον πιο ακριβό και πολυτελή του Hotel Presidente. Την απασχολεί το αν η διοίκηση θα της δώσει το κόκκινο φόρεμα που βρήκε ξεχασμένο σε ένα δωμάτιο, πηγαίνει σε μαθήματα σχολείου για ενήλικες, ενώ σιτίζεται με το πιο φθηνό φαγώσιμο που προσφέρει η κουζίνα των εργαζομένων του ξενοδοχείου: ποπ-κορν.

Στην αρχική σκηνή η Eve μπαίνει σε ένα αχούρι για δωμάτιο και αρχίζει μανιωδώς να καθαρίζει, χωρίς όμως να έχει προσέξει πως ο ένοικός του είναι ακόμα εκεί. Ίσως υποννοείται πως και αυτός είναι άλλο ένα ‘σκουπίδι’ για να καθαρίσει η Eve, μόνο που ο θεατής συνειδητοποιεί πως είναι άνθρωποι τέτοιου βεληνεκούς που θεσπίζουν τελικά τις συνθήκες ζωής για την Eve και πολλούς άλλους ανθρώπους που στάθηκαν λιγότερο τυχεροί.

Με ελάχιστο διάλογο, ο σεναριογράφος Juan Carlos Marques φέρνει στην επιφάνεια αυτή την ταξική διαφορά, ενώ η Aviles την εντείνει με τη σκηνοθεσία της. Όταν καθαρίζει ένα δωμάτιο, η περιέργιά της Eve κορυφώνεται, για αυτό και κοιτάει τα βιβλία των επισκεπτών στο κομοδίνο, ή ακόμα και τα σκουπίδια τους. Συναντά ανθρώπους από δύο αντίθετες κοινωνικές τάξεις: άλλους εργαζομένους στο ξενοδοχείο που προσπαθούν να ανελιχθούν και πλούσιους, όπως έναν ορθόδοξο Εβραίο που της ζητά να πατήσει το κουμπί του ανσανσέρ γιατί είναι η ημέρα ξεκούρασης (Sabbath).

Τα ευήλια και ευρύχωρα δωμάτια στα οποία μπαινοβγαίνει σαν φάντασμα έρχονται σε αντίθεση με τους κλειστοφοβικούς χώρους που επιτρέπονται να χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι, που μοιάζουν περισσότερο με υπόγεια. Και όμως, η Eve δε σταματά να ελπίζει για μια καλύτερη ζωή, ενώ αδημονεί να ανακαλύπει καθημερινά τον κόσμο που ξεδιπλώνεται μέσα από τα δωμάτια και τους επισκέπτες τους.

Εδώ έγκειται και η αντίθεση, καθώς τα δωμάτια για την Eve συμβολίζουν έναν brave new world, είναι ένα δείγμα ελευθερίας. Και όμως ο θεατής δεν μπορεί παρά σταδιακά να νιώθει όλο και πιο απομονωμένος και εγκλωβισμένος. Είναι δύο οι στιγμές που η Eve έχει την ανάγκη να ξεσπάσει και να απαγκιστρωθεί από το χαλινάρι που την τραβά: η μία αποτελεί μια εκπληκτική σεξουαλική σκηνή, ενώ η άλλη προσφέρει σε εμάς και την ίδια μια αναγκαία ανάσα κάτω από τον ήλιο. Το ξενοδοχείο αποκτά τη δική του εφιαλτική υπόσταση, με τη ρουτίνα και τις επαναλαμβανόμενες δουλειές του προσπαθεί να απομυζήσει και την παραμικρή στάλα ελπίδας της Eve, με την ίδια να προσπαθεί με όλο της το είναι να υπομείνει. Η Cartol παραδίδει μια εξαιρετική ερμηνεία, ισορροπώντας την Eve ανάμεσα στην ευαισθησία και την πνιγμένη καταπίεση, με την φωνή της να είναι λίγο πιο πάνω από ψίθυρο: η Eve γνωρίζει πως για να επιβιώσει, καλύτερα θα ήταν να περνά απαρατήρητη….

6 / 10