Νύχτες 18: "Sorry Angel" - Κριτική
Σύνοψη: Το 1993 ο 22χρονος φοιτητής από την Βρετάνη, Arthur, θα γνωρίσει τον παριζιάνο και αρκετά μεγαλύτερό του συγγραφέα Jacques. Αμέσως θα ερωτευθούν, αφήνοντας πίσω ό,τι άλλο είχαν στην ζωή τους, καθώς ο μεν Arthur μέχρι πρότινος είχε σχέση με κοπέλα, ενώ ο Jacques έχει έναν γιο, ενώ για λίγες μέρες πρέπει να φροντίσει έναν πρώην εραστή του. Το βασικό όμως πρόβλημα με το οποίο θα έρθουν αντιμέτωποι είναι ότι ο Jacques έχει AIDS.
ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό
Άποψη: «Plaire, Aimer et Courir Vite» είναι ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος, δηλαδή δώσε χαρά, αγάπα και τρέξε γρήγορα, και πράγματι αυτό το μότο συμπυκνώνει εν πολλοίς την γενική ατμόσφαιρα της νέας ταινίας του γάλλου σκηνοθέτη Christophe Honoré («Ma Mere», «Love Songs»), που διαγωνίστηκε για τον Χρυσό Φοίνικα στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών. Ο Honoré, μετά από ένα διάλειμμα από την μεταφορά του παιδικού βιβλίου «The Misfortunes of Sophie» (2016), επιστρέφει στην μόνιμη θεματική του, δηλαδή τον έρωτα και κυρίως το gay ειδύλλιο, όπως και στην συγκεκριμένη περίπτωση. Η υπόθεση της ταινίας αναπτύσσεται την ίδια περίοδο με το «120 Beats per Minute» του Robin Campillo, δηλαδή στην Γαλλία των 90s, όταν το AIDS βρίσκεται σε έξαρση, και η ACT UP προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει το κοινό. Στo «Sorry Angel» βλέπουμε τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες να γνωρίζονται, να ερωτεύονται εκείνη ακριβώς την εποχή, με την ACT UP να αναφέρεται μόνο σε ένα σημείο, όταν ο Arthur λέει ότι θα πάει εκεί.
Ο σκηνοθέτης στο γνώριμο σκηνοθετικό στιλ του με επιρροές και από το γαλλικό νέο κύμα (δεν είναι τυχαίο που στο τέλος ο 22χρονος φοιτητής πηγαίνει στον τάφο του Francois Truffaut, όσο παράταιρο και αν μοιάζει στον αφηγηματικό ιστό της ταινίας, αλλά με αυτόν τον τρόπο αποτίει φόρο τιμής) και με μία φωτογραφία που επικρατούν μπλε και nude τόνοι, δημιουργεί μία παθιασμένη και συνάμα απαισιόδοξη ιστορία, στην οποία συνδυάζεται το χιούμορ και η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα ο Arthur, με την μόνιμη σχεδόν μελαγχολία του Jacques. Ανάμεσα στους δύο αυτούς ήρωες υπάρχει μία μεγάλη αντίθεση που τους ενώνει, από την μία ο νεαρός φοιτητής τώρα μαθαίνει την ζωή, τώρα ανακαλύπτει τον εαυτό του, ότι του αρέσουν και οι άνδρες, ενώ ο 35χρονος συγγραφέας ξέρει πολύ καλά τι θέλει, αλλά δεν ξέρει αν θα προλάβει να ζήσει όσα θα ήθελε, λόγω του AIDS.
Η αλήθεια είναι πως ο ανοιχτά gay σκηνοθέτης υιοθετεί ένα γνώριμο κλισέ των ταινιών με ομοφυλόφιλους χαρακτήρες, ότι δηλαδή πάσχουν από AIDS, που δεν τους αφήνει να χαρούν την ζωή και να ζήσουν ευτυχισμένοι. Στις πιο πολλές ταινίες του είδους επικρατεί αδικαιολόγητα μία μελαγχολική ατμόσφαιρα, με τον θάνατο να στέκει σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους, λες και δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι ομοφυλόφιλοι άνδρες, που ζουν τον έρωτά τους και περνούν καλά. Ωστόσο, ο Honoré το τοποθετεί σε μία συγκεκριμένη εποχή που ο ιός HIV έχει εξαπλωθεί και πράγματι πολλοί αρρώστησαν ή πέθαναν, ενώ ευτυχώς δεν στέκεται αποκλειστικά και μόνο σε αυτό, αλλά βλέπουμε και άλλες πτυχές των ηρώων. Οι δύο πρωταγωνιστές, ο Vincent Lacoste και ο Pierre Deladonchamps («Stranger by the lake») έχουν πολύ καλή χημεία, με τον δεύτερο να έχει μεγαλύτερη άνεση, έναντι της αδεξιότητας που δείχνει κάποιες φορές ο πρώτος. Ένα ενδιαφέρον ειδύλλιο δύο ανδρών, που χαίρονται, αγαπούν και τρέχουν να προλάβουν όσα πιο πολλά μπορούν.
Bαθμολογία: 5,5 / 10
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων