Νύχτες 14: "The babadook" - REVIEW

The babadok

Τσαλακωμένοι εφιάλτες

O Samuel είναι 6 ετών και έχει πιστεί ότι ένας μπαμπούλας έχει καταλάβει το σπίτι στο οποίο μένει με τη μητέρα του. Εκείνη δεν το πιστεύει, αλλά ένα παραμύθι που διαβάζουν μαζί αλλάζει τη γνώμη της.

Όταν κανείς έχει από τις εποχές του El Orfanato να νιώσει τρόμο μέσα σε μία ταινία και γνωρίζει ότι η πρόκληση του συναισθήματος αυτού είναι μεγάλη και δύσκολη, οι προσδοκίες του από ένα φιλμ του είδους περιορίζονται στο να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και να μην πέσει στα κλισέ που εδώ και 50 χρόνια περίπου ανακυκλώνονται σταθερά.

Το φιλμ της κατά βάση ηθοποιού Jennifer Kent, ένα μικρό δείγμα του δυσπρόσιτου για εμάς αυστραλιανού σινεμά, εκμεταλλεύεται μία θλιβερή και δύσκολη οικογενειακή ιστορία πένθους για να εγγράψει έναν πλήρη κύκλο μαύρου χιούμορ (δυστυχώς όχι από πρόθεση) γύρω από τον εαυτό του.

Μέσα σε αυτόν χωράνε όλες οι παραδοσιακές φόρμες των ταινιών τρόμου και τα σημεία αναφοράς τους (προοικονομίες σπαρμένες σύμφωνα με τυπικό αλγόρυθμο σε αναμενόμενα σημεία του φιλμ, σκάλες, οικόσιτα ζωάκια σε κίνδυνο, χαρισματικά creepy παιδάκια, μία αθώα γιαγιά γειτόνισσα, στολές νοσοκόμας, έντομα, vintage σπίτια και το ασυνείδητο να παίρνει τη μορφή υπογείου ή σκουλικιού). Μαζί τους παρέχεται μία καλή δόση ψυχανάλυσης και άλυτου οιδιποιδείου που επεξηγούνται μέσω των εικόνων με άμεσο συμβολισμό, χωρίς να αφήνουν τροφή για τη φαντασία του θεατή.

Το μοντάζ, η φωτογραφία και η σκηνογραφία είναι πολύ προσεγμένα, αλλά οι σκηνοθετικές επιλογές, σε όλα τα επίπεδα (και ειδικά το ερμηνευτικό) σε βρίσκουν απροετοίμαστο και ταυτόχρονα σε χάνουν. Φαίνεται πως κάποιοι εφιάλτες ακόμα κι όταν ζωντανεύουν παραμένουν χάρτινοι, δίνοντας στο θεατή το δικαίωμα να τους τσαλακώσει.

3/10

Εύη Αβδελίδου